رقابتهاي انتخابي کشتي فرنگي در شرايطي برگزار شد که متأسفانه رفتارهاي برخي کشتيگيران نه در شأن ورزش ايران بود و نه در شأن کشتي کشورمان. رفتارهاي آنها به هيچوجه قابل قبول نبود، در حقيقت آنها علاوه بر نتيجه، اخلاق را هم باختند، به ويژه سعيد عبدولي که سالهاست دوبنده ملي را به تن ميکند. با اينکه داوريها خوب نبودند و ناظراني از خارج از کشور آمده بودند، اما باز هم توجيهي براي چنين رفتارهايي وجود ندارد. کشتي همين است، يا برنده ميشويد يا بازنده. بايد به کشتيگيران ياد داد، صبور باشند و گذشت کنند، با يک شکست که دنيا به آخر نميرسد. رقابت داخل تشک است و رفاقت بيرون از تشک. در گذشته و در نسلهاي قبل چنين رفتارهايي وجود نداشت، چراکه نسلهاي قبل با حريفانشان نيز رفيق بودند و حتي رفت و آمد خانوادگي داشتند و البته دارند. ديدن اين صحنهها از نفراتي که سالهاست با هم زندگي ميکنند، واقعاً تعجبآور است. نبايد درگيريها در مسابقات انتخابي آن هم در حضور رسانههاي اتفاق ميافتاد. بزرگترين اصل در کشتي اخلاق است، نه برد و باخت. براي پي بردن به علل بروز اينگونه رفتارها بايد ريشههاي آن را در خانواده، باشگاه، مربي، استان و فدراسيون بررسي کرد. قطعاً فدراسيون کشتي جلسه ويژهاي را براي رسيدگي به اين بياخلاقي برگزار ميکند، اما در اين خصوص بحث محروميت يا ترس نيست، بايد به صورت ريشهاي با اين بياخلاقيها برخورد شود. اصولاً وقتي تصميمي قاطع در چنين مواردي گرفته ميشود، خيليها اعتراض ميکنند، اما ما آينده را ميبينيم. مليپوشان الگوي جوانان هستند و نبايد اجازه تکرار اين اتفاقات را داد. با عربدهکشي نميتوان کشتي گرفت. البته بايد از استانها هم بخواهيم که به تماشاگران خود نکاتي را گوشزد کنند تا باعث تحريک کشتيگيران نشوند. قهرمانان کشتي عزيزان ورزش ايران هستند، اما نبايد رفتاري انجام دهند که با خاطره تلخ تشک را ترک کنند. اميدواريم ديگر چنين رفتارهايي را شاهد نباشيم، چراکه حتي يک مورد درگيري نيز براي کشتي ايران زياد و غيرقابل تحمل است.