از سخنان مایک پمپئو وزیر خارجه امریکا در بنیاد هرتیج یا میراث به عنوان اعلام رسمی سیاست‌های رسمی دولت دونالد ترامپ در مقابل ایران یاد می‌شود؛ سخنانی که اغلب کارشناسان از آن به عنوان یک تهدید توخالی و ارائه شروط غیر قابل اجرا یاد می‌کنند که در آن کوچک‌ترین نشانی از راهبرد وجود ندارد.
با وجود این بخشی از سخنان وزیر خارجه امریکا که جالب به نظر می‌رسد و در سایر سخنرانی‌های وی نیز تکرار شده، خطاب مستقیم وی به مردم ایران در خصوص هزینه‌هایی است که به زعم وی به دلیل سیاست‌های تندروانه نظام جمهوری اسلامی ایران بر آنان تحمیل شده است. وزیر خارجه امریکا در سخنرانی‌های خود مرتب بر این نکته تأکید می‌کند که مردم ایران از تاریخی غنی برخوردارند و حق دارند که از رفاه و آرامش برخوردار باشند و نه اینکه منافع آنان در منطقه و بر سر برنامه‌های موشکی و هسته‌ای هزینه شود. البته رویکرد فوق به هیچ عنوان نکته تازه‌ای در خود ندارد. در طول سال‌های پس از پایان جنگ تحمیلی دولت‌های مختلف امریکا با اقدامات گوناگون تلاش کرده‌اند تا به نوعی بین حاکمیت و مردم ایران فاصله ایجاد کنند. در دولت باراک اوباما این مسیر از طریق اعمال تحریم‌های گسترده و در کنار آن نشان دادن چهره‌ای متمایل به گفت و گو از امریکا در بین افکار عمومی ایران متمرکز بود.
اوباما برای این کار حتی اقدام به ارسال پیام نوروزی برای مردم ایران می‌کرد و در آن ابیاتی را از شاعران قدیمی ایران بیان می‌کرد. با این حال به نظر می‌رسد که دولت ترامپ راهکار متفاوتی را برای افزایش فاصله بین مردم و حاکمیت برگزیده است. دولت ترامپ با این مسئله تهاجمی‌تر برخورد می‌کند و دولتمردان این کشور تلاش می‌کنند با زبانی عامیانه مردم ایران را خطاب قرار دهند؛ زبانی که از تکلف و پیچیدگی‌های دیپلمات‌های دوران اوباما دور است و درک معادله چماق و هویج آن بسیار راحت‌تر است. به نظر می‌رسد تلاش اصلی دولتمردان و دستگاه سیاست خارجی و تبلیغی امریکا نیز بر این استوار است تا درشت کردن مشکلات مدیریتی در کشور به خصوص در فضای روانی جامعه ایران سیاست‌های کلی نظام دلیل چنین مشکلاتی جلوه داده شود. البته این سیاست با پشتیبانی بسیار قوی در حوزه فضای مجازی نیز روبه رو است. شاید یکی از نمونه این آفند را بتوان در ماجرای کمک کمیته امداد به مردم نوار غزه مشاهده کرد. در فضایی که امریکا به دنبال بی‌فایده و حتی مضر نشان دادن فعالیت‌های ایران در منطقه است، ناگهان با محوریت برنامه «من و تو» شایعه‌ای گسترده در خصوص اختصاص کمک‌های کمیته امداد به مردم نوار غزه منتشر می‌شود؛ شایعه‌ای که به سرعت با استفاده از اکانت‌های فیک در فضای مجازی به خصوص توئیتر داغ شد و در این میان برخی از عناصر داخلی یا از روی ناآگاهی یا از روی غرض‌ورزی به گسترش آن دامن زدند، اگرچه این شایعه به سرعت با واکنش کمیته امداد روبه رو شد و حتی برخی از خارج نشینان ایرانی نیز به تقبیح این مسئله پرداختند. به نظر می‌رسد که در شرایط فعلی نظام اطلاع رسانی جمهوری اسلامی باید به دنبال باز طراحی صحنه نبرد رسانه‌ای با طرف مقابل باشد؛ نبردی که اتفاقاً فضای مجازی نقش اساسی در آن ایفا می‌کند. می‌توان انتظار داشت در ماه‌های آینده موج‌های شایعه با استفاده از اکانت‌های فیک بار دیگر به سمت فضای روانی مردم ایران روانه شود، اما سؤال اصلی این است که ما تا چه اندازه در مقابل این موج‌های شایعه آماده‌ایم؟
آیا باید در مقابل شبهات موضع انفعالی داشت تا طرف مقابل نهایت استفاده از آن را ببرد. تاریخ نشان داده است که برنده اصلی یک نبرد کسی است که بتواند ذهن مردم را تصرف کند و این بار دشمن با زبانی عامیانه سراغ تصرف افکار عمومی ایرانیان آمده است.
