بعضی از کودکان همیشه با خودشان سرگرم هستند، کارهای عجیب و غریب میکنند و هر چه که نزدیک شان باشد را روی هم میچینند و برجهای کوچک برای خودشان میسازند. در ایالات متحده آمریکا، ۱.۵ میلیون کودک مبتلا به اوتیسم زندگی میکند، بیماری فراگیری که قدرت برقراری ارتباط و اجتماعی بودن را از کودکان میگیرد.
رمزگشایی از اوتیسم تا به امروز بسیار دشوار بوده و دانشمندان هنوز نمیدانند که دقیقا چه در مغز این کودکان میگذرد و چه چیزی سبب این کنشها میشود. البته پژوهشگران اخیرا متوجه شدهاند که چه عواملی باعث رقم خوردن بیماری در کودکان میشوند، اما هنوز راهی برای جلوگیری یا درمان آن پیدا نکردهاند.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم بخشی از مجموعه شرایطی است که اختلالات طیف اوتیسم (ASD) یا اختلالات نافذ رشد (PDD) نام گرفته است. تمام این شرایط، علائم یکسانی را به اشتراک میگذارند. اگرچه اوتیسم میتواند صرف نظر از قوم و نژاد، هر کودکی را درگیر سازد، اما درصد ابتلای پسرها نسبت به دخترها ۴ برابر بیشتر است.
اوتیسم میتواند محدوده گستردهای داشته باشد. به این معنی که در برخی کودکان خفیف جلوه کند و در برخی دیگر بسیار شدید دیده شود. اما به طور کلی، همه آنها در این سه مورد مشکلاتی دارند:
برقراری ارتباط: کودکان مبتلا به اوتیسم هم به صورت کلامی و هم غیر کلامی، در ارتباط برقرار کردن با دیگران مشکل دارند.
تعامل اجتماعی: کودکان اوتیسم نمیتوانند با دیگران به راحتی ارتباط برقرار کنند، عمدتا به این دلیل که نمیتوانند احساس مردم را متوجه شده و یا نشانههایی را دریافت کنند.
رفتارهای تکراری: کودکان اوتیسم برخی مواقع یک رفتار را مرتب و پشت سر هم تکرار میکنند
درمان اوتیسم
درمان اوتیسم از آن دسته اتفاقات خوشایندی است که گویا با فراگیر شدن تکنیک ویرایش ژن کریسپر کَس۹ به زودی امکان پذیر خواهد شد. پژوهشگران دانشگاه برکلی کالیفرنیا و دیگر انستیتوها راهی برای درمان ژنی بیماری اوتیسم پیدا کردهاند، اما تاکنون فقط موفق به آزمودن آن روی موشهای آزمایشگاهی شدهاند، اما اگر بتوانند این شیوه را روی انسانها با موفقیت بیازمایند شاهد انقلابی در زمینه درمان اوتیسم خواهیم بود.های یونگ لی از مرکز علوم پزشکی تگزاس در سن آنتونیو در گفتگو با دیجیتال ترندز میگوید آنها برای اولین بار روی موشی که علائم اوتیسم را از خود نشان میداده تکنیک ویرایش ژن را پیاده کردهاند. البته این تیم پزشکی به جای شیوههای مرسوم، از راه غیر ویروسی برای رساندن واحدهای درمانگر به سلولهای مغز استفاده کردهاند.
به این منظور، پژوهشگران با استفاده از نانو ذرات خاصی ترکیب کریسپر را به بخش مشخصی از مغز تزریق کردهاند. این بخش که استریاتوم نام دارد در شکلگیری عادات از جمله رفتارهایی که مبتلایان به اختلال اوتیسم از خود نشان میدهند نقش دارد. کَس۹ یک ژن گیرنده مخصوص را از کار میاندازد و سیگنال بسیار قوی بین این سلولها را که باعث بروز چنین اختلالات و رفتارهایی میشود تضعیف میکند.
در مورد موشی که روی آن آزمایش انجام شده، شاهد ۳۰ درصد حفاری کمتر و ۷۰ درصد پرش کمتر بودهاند که هر دو از رفتارهای یک موش مبتلا به اوتیسم است.
آیا چنین تکنیکی روی انسانها هم اجرا خواهد شد و میتوان امیدوار بود میلیونها فرد مبتلا به اوتیسم از این طریق بهبود پیدا کنند؟ لی پاسخ میدهد: «اکنون نه، ولی زمانی که مطمئن شویم آزمایش آن روی انسانها بیخطر است یعنی روی حیوانهای بزرگتر از موش با موفقیت تست شود، امکان پذیر است.»
منبع: digitaltrends