این روزها خیلیها راحت میتوانند به قضاوت بنشینند و تیم ملی را محکوم کنند، درست برخلاف آنچه که هفتههای قبل دیده میشد.
این روزها خیلیها میگویند ایران چرا مثل ژاپن نبود، چرا مثل کره جنوبی مقابل آلمان بازی نکرد و هزاران چرای نکته اینجاست که خیلی راحت میتوان چشمها را بست و از تیم ملی انتقاد کرد، شاید هم درست باشد، شاید اگر کمی جسارت داشتیم و حمله میکردیم، میتوانستیم به دور بعد صعود کنیم،، اما این تمام حقیقت نیست.
تفاوت فوتبال ایران با فوتبال کشورهایی، چون ژاپن و کره جنوبی در کار زیربنایی است. اگر آنها حتی در شکستهایشان هم موفق نشان میدهند علت این است که از پایه درست کار کردهاند. علت این است که به نوجوانان، جوانان و امیدهایشان بها میدهند. علت این است که پشتوانه محکمی دارند.
تیم ملی ایران جوان شد، اما نه از راه تغذیه از تیمهای پایه. جوان شد، چون کارلوس کرش رو به جوانان آورد، جوانانی که در تیمهای بزرگسالان بازی میکنند، جوانانی که تجربه هیچ بازی بزرگی را ندارند. بنابراین طبیعی است که وقتی برابر پرتغال و اسپانیا، هرچند کند و مسن قرار میگیرند، با واهمه و ترس وارد میدان میشوند.
تفاوت آشکاری است میان فوتبالیستهای ایران و ژاپن و کره جنوبی، آنها بازی میکنند، حریف بزرگ و کوچک میبینند و به آنجایی میرسند که بدون ترس راهی میدان میشوند. این تجربهای است که از نوجوانی میاندوزند و جلو میآیند.
پتانسیل و توانایی فوتبالیست ایرانی قابل مقایسه با بازیکن ژاپنی و کرهای نیست. افسوس اینجاست که ما قدر داشتههایمان را نمیدانیم و تنها زمانی به آن پی میبریم که خیلی دیر شده است.
الان وضعیت تیمهای جوانان و نوجوانان چگونه است؟ تیم امید چگونه آماده میشود؟ اینها سؤالاتی است که پاسخ به آنها میتواند رشد فوتبال ملی ایران را در پی داشته باشد تا دیگر حسرت بازیهای جسورانه ژاپن و کره جنوبی را نخوریم. فوتبال ایران سرآمد آسیاست در این نباید شک کرد، فقط باید درست مدیریت و از پایه اصلاح شود.