ای آب! به کجا چنین شتابان؟!

اعلام شفاف وضعیت، اولین مرحله برای اصلاح امور است؛ چون در ادامه این روند است که می‌توان چرخه برنامه‌ریزی و مدیریت راه انداخت و دست به اجرای دقیق برنامه‌ها زد. این آمار‌ها و موارد را فقط یک‌بار از رو بخوانید:
- حدود ۱۰ درصد پایتخت‌نشینان، همچنان آب استخر و حوض‌هایشان را با آب شرب پر می‌کنند؛ یعنی حدود ۸۰۰ هزار نفر!
- انرژی و هزینه‌ای که برای تسویه آب شرب شهری مصرف می‌شود دقیقاً ۱۰ برابر میزان هزینه و انرژی است که برای آب در بخش کشاورزی مصرف می‌شود.
- مجتمع‌های ساختمانی یک کنتور آب دارد و همه مبلغ آن را میان خودشان تقسیم می‌کنند. همین باعث می‌شود انگیزه‌ای برای صرفه‌جویی در آب وجود نداشته باشد.
- یکی از دلایلی که ما هنوز نیروگاه‌های حرارتی‌مان را با آب شیرین خنک می‌کنیم، ارزان بودن قیمت آب است.
- در صنعت فولاد برای اینکه دما از ۴۵۰ درجه به ۵۰ درجه کاهش یابد، در هر ساعت هزار متر مکعب آب شیرین مصرف می‌شود، در صورتی که استاندارد آن ۱۰ متر مکعب است.
- در هیچ جای جهان برای تولید نیشکر در هر هزار متر مکعب آب شیرین مصرف نمی‌کنند، ما در ایران برای تولید هندوانه و محصولات جالیزی مانند خیار و گوجه‌فرنگی بیش از ۱۰ هزار مترمکعب در هر هکتار مصرف می‌کنیم، در‌حالی‌که هیچ یک از کشور‌های جهان زیر‌بار چنین چیزی نمی‌روند.
- قیمت ارزان آب یکی از دلایلی است که برای وزارت نیرو نمی‌صرفد که لوله‌های فرسوده خود را تعمیر کند و یک سوم مصرف آب تهرانی‌ها به اندازه سد‌کرج در پروسه قیمت‌گذاری هدر می‌رود.
- بر‌اساس برآورد‌های مقدماتی از مجموع ۱۴۷ میلیون متر مکعب نیاز آبی فضای سبز تهران، حدود ۳۳ درصد یعنی معادل ۴۹ میلیون متر مکعب به چمن اختصاص دارد.
- وسعت چمن‌کاری در تهران ۱۰ درصد وسعت فضای سبز درون‌شهری است و هنوز برنامه هدفمندی برای کاهش طرح چمن‌کاری در جایگزینی گیاهان بومی به شورای شهر تهران ارائه نشده است.
- تهران هم‌اکنون در آستانه یک فاجعه آبی قرار گرفته که در ۵۰ سال اخیر بی‌سابقه بوده است، ذخیره برفی پایتخت برای نخستین‌بار به صفر رسیده است.
- به گفته سخنگوی کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی مجلس حدود ۹۰ درصد آب شرب کشور به فاضلاب تبدیل می‌شود و در صورت بازچرخانی و تصفیه این میزان از فاضلاب بخش زیادی از بحران آب کشور حل می‌شود.
- قیمت تمام شده آب شرب در شهر تهران بدون احتساب هزینه‌های سرمایه‌گذاری معادل هزار تومان برای هر متر مکعب است که ۵۰ درصد آن از مردم دریافت می‌شود. این آب بها نه‌تن‌ها پاسخگوی هزینه‌های بهره‌برداری و نگهداری از تأسیسات گسترده آبرسانی شهر نیست، بلکه حتی انگیزه اقتصادی لازم را برای جایگزینی وسایل کاهنده مصرف نیز برای مصرف‌کنندگان ایجاد نمی‌کند.