دراین شرایط و با انتشار خبر درخواست تعطیلی تعداد زیادی از مراکز آموزش عالی، اما و اگر‌هایی درباره وضعیت آتی دانشجویان این دانشگاه ها، چرایی صدور مجوز به این مراکز آموزشی، سرنوشت مراکز آموزشی کم متقاضی و... مطرح شد، اما و اگر‌هایی که انتقادات بسیاری را به مسئولان وزارت علوم، تحقیقات و فناوری وارد کرد.
البته ناگفته نماند که مسئولان وزارت علوم، تحقیقات و فناوری چند ماه است که برنامه‌های خود را در راستای سیاست کیفیت، مهارت افزایی و آمایش آموزش عالی مطرح کرده‌اند و براساس این برنامه‌ها قرار است که در تمامی زیر گروه‌های آموزش عالی اعم از دانشگاه‌های علمی کاربردی، فنی و حرفهای، پیام نور و موسسات غیرانتفاعی، واحد‌ها و رشته‌هایی که متقاضی نداشته باشند و یا اینکه ثابت شود طی چند سال نتوانسته‌اند در حد کفایت دانشجو جذب کنند، تعطیل شوند.
همچنین ابوالقاسم دولتی؛ مدیرکل شورای گسترش آموزش عالی وزارت علوم هم چندی پیش به برنامه‌های وزارت علوم برای تجمیع واحد‌های دانشگاهی غیرکاربردی اشاره کرده و گفته بود که شورای گسترش واحد‌های علمی کاربردی تصمیماتی در خصوص ساماندهی مراکز و واحد‌های این دانشگاه انجام می‌دهد و درهمین راستا، حداقل بیش از ۳۰۰ واحد علمی کاربردی مربوط به دستگاه‌های اجرایی در حال تعطیل شدن هستند.
به گفته او، پذیرش دانشجو در بیش از ۶۰۰ واحد هم بر اساس درخواست و نیاز بازار صورت می‌گیرد و واحد‌هایی هم که متقاضی نداشته باشند، جمع‌آوری می‌شوند.
نگاهی به عملکرد وزارت علوم هم نشان می‌دهد که از بهمن ماه سال گذشته اقدامات خوبی برای تجمیع و ساماندهی مراکز آموزشی کم متقاضی و بی کیفیت برداشته شده است، اما این تلاش‌ها اگرچه در راستای دستیابی به اهداف مورد نظر بوده، اما همراه با سردرگمی و سرگردانی هزاران دانشجو بوده است.
در واقع کیفی‌سازی دانشگاه‌ها و ساماندهی مراکز آموزشی کم متقاضی اقدام مثبتی است، اما دراین راستا دانشجویان این دانشگاه‌ها باید کمترین میزان از نابسامانی و سرگردانی را تجربه کنند که متاسفانه اینگونه نبوده است.
در همین زمینه دانشجویان این مراکز با مشکلات عدیده‌ای ازجمله نبود گرایش تحصیلی در دانشگاه جدید معرفی شده، عدم تشکیل کلاس‌ها با گذشت ۲ ماه از ترم تحصیلی و ... روبه‌رو هستند؛ بنابراین سیاست کوچک‌سازی مراکز آموزشی دولتی با هدف کیفی سازی اقدام مثبتی است، اما وضعیت دانشجویان این دانشگاه‌ها باید در اولویت تصمیم‌گیری‌ها قرار گیرد.
اما جدا از مثبت بودن تصمیم جدید وزارت راه و شهرسازی برای تجمیع مراکز آموزشی و حذف مراکز آموزشی بی کیفیت مسئولان وزارت علوم باید به این سوال پاسخ دهند که چرا ضوابط سختگیرانه‌ای برای تاسیس مراکز آموزش عالی درنظر گرفته نشده است و کار به جایی رسیده که دانشگاه‌ها خود خواستار تعطیلی می‌شوند؟
براساس اظهارات مسئولان عالی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در ۴ الی ۵ سال گذشته، حجم گسترده مراکز آموزش عالی نتیجه مقابله دولت نهم و دهم با دانشگاه آزاد است و رشد عجیب دانشگاه‌های غیردولتی، پیام نور و علمی کاربردی، سیاست غلط دولت گذشته در راستای ضعیف شدن دانشگاه آزاد بوده و این حجم از مراکز آموزشی، ارثیه دولت‌های یازدهم و دوازدهم است.
به نقل از تابناک؛ به ادعای مسئولان وزارت علوم، طی هشت سال (۸۴-۹۲) حدود ۳۰۰ موسسه آموزش عالی تاسیس شد و با افزایش مراکز آموزشی کیفیت کاهش یافت.
در حال حاضر حدود ۲۰۳۹ مرکز آموزشی دولتی در کشور وجود دارد که کارشناسان آموزش معتقدند که اگر این رقم به کمتر از ۱۵۰۰ مرکز آموزشی برسد شاهد بهبود کیفیت آموزش خواهیم بود اگرچه دستیابی به این هدف نیازمند سپری شدن زمانی طولانی و عزم جزم مسئولان وزارت علوم است.
البته نگاهی به برنامه ششم توسعه نشان می‌دهد که قرار است کاهش مراکز آموزشی دولتی به تعداد دانشجویان جذب شده این مراکز هم تسری یابد و براساس مفاد برنامه ششم توسعه تعداد دانشجویان بخش دولتی که هم اکنون ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر است در سال ۱۳۹۹ به ۲ میلیون و ۳۰۰ هزارنفر کاهش یابد، درواقع اجرای این دوهدف یعنی کاهش تعداد دانشجویان و همچنین کاهش تعداد مراکز آموزشی به یک نتیجه یعنی افزایش کیفیت آموزش ختم می‌شوند.
