کشور ما مهد تمدن است که میراث سازمان فرهنگی جهان را در یونسکو از این وسعت به حیرت واداشته و اگر بخواهد درخواستهای ثبت جهانی آن را از سوی بخش دیپلماسیاش بپذیرد، ناچار میشود همه سهمیه سالانه در نظر گرفتهشده را به آن اختصاص دهد. بنابراین ناچار است سیاست اولویتبندی را جایگزین حق محوری و بنا را بر نوبت استوار کند تا پلتیک نیز در آن نقش داشته باشد! که باز هم پارتی و رانت بینالمللی در انتخابها دخیل باشند! تاریخ تمدن ۷ هزارساله ایران آثار متعدد و بیشماری از آن در جایجای سرزمین هویداست، همچنان که شهر سوخته را در سیستان و بلوچستان و کنگرههایی را در چغازنبیل به نمایش میگذارد تا با خرابههای روستاهای شمالی استان البرز مقایسه شوند. سوای آثار تاریخی که صدها قرن گذشته را در بر میگیرند و گویای تمدن و آیین یکتاپرستی این قوم هستند وجود تکایا، مساجد و حسینیهها طی ۱۴ قرن گذشته نشان از اعتقاد قلبی ایرانیان به پروردگار سبحان و توسل به ۱۴ معصوم و احترام به نوادگان و ذریه آنهاست که بعضی به ۱۹ نسل میرسد. بر اساس آمارهای تأیید نشده از سوی منابع وقفی کشور، رقم این اماکن به بیش از ۷۵ هزار میرسد که تعداد قابلتوجهی از آنها چوب بیتوجهی دستگاههای مسئول و متولی خود را میخورند و در حال تخریب و انحطاط میباشند. از نظر جامعه ایرانی که به ادیان الهی به دیده تکریم نگاه میکند، حفظ همه بقایای آنها که برای پیروان خود مقدس هستند از اوجب واجبات است، بنابراین میطلبد تا سازمان اوقاف کشور در یک حرکت جهادی ضمن استفاده از مساعدت جامعه که برای انجام اینگونه خدمات آمادگی کامل دارند و همچنین خلع ید از کسانی که سالهاست بعضی از آنها را به اجاره ۹۹ساله درآورده یا در رهن و سرقفلی خود میدانند حال آنکه میزان اجاره بهایی که میپردازند چیزی از ثمن بخس بیشتر نیست بنابراین سازمان اوقاف را در تنگنای مالی و نقدینگی قرار داده که قادر نباشد اماکن متبرکه و مقدسی همچون تکیه گرک یراق اصفهان را که تاریخی بس شگرف دارد مرمت کند و پس از ۴۰ سال که در بوته انحطاط واقعشده است فعال سازند تا بار دیگر همچون قرنهای گذشته پرچم سبز حسین (ع) را بر سردر آن افراشته و از مشتاقان آلعبا در دهههای پیش رو پذیرایی کنند. حسینیه گرک یراق که در مرکز اصفهان قدیم و در بافت تاریخی شهر واقع شده است بر اساس لوح نصبشده در آن پیشینهای دیرینه دارد که توسط بزرگ خاندان گرک یراق و بر اثر خوابی در رؤیای صادقه یکی از شبهای دهه عاشورا مبنی بر بیرون جهیدن خون پس از خارج کردن میخ افسار اسب سفیدی که در خاک اصطبل کوبیده شده بود و یادآوری روایتی مبنی بر دفن یارانی از بازماندگان واقعه کربلا در این محل، این محدوده وسیع را به ضریحی ششگوش همانند حرم مطهر حسینبنعلی (ع) مزین کرد که تنها ششگوش موجود در دنیا پس از کربلا باشد تا در تکیه و حسینیه آن قرنها سوگواری و از دستهجات عاشورایی پذیرایی شود، اما امروز بیش از نیمقرن است که این مکان مقدس به مخروبهای تبدیل و به حال خود رها شده درحالیکه بنیانگذار آن درآمد املاک و زمینهای زراعی روستایی به نام چمن شاه در ساحل زایندهرود و همچنین دهها ملک تجاری و مسکونی را در مرکز اصفهان برای تأمین هزینههای آن وقف کرده است که البته هیچ اثری از آنها نیست تا صرف بازسازی این مکان مقدس و معتبر شود.
*روزنامهنگار پیشکسوت