بازیهای آسیایی جاکارتا رسماً آغاز شده و ورزشکاران اعزامی کشورمان قطعاً مثل همیشه برای دفاع از اعتبار ورزش ایران تمام تلاششان را انجام میدهند، اما در همین آغاز راه باید از هرگونه انتظار بیش از حد دوری کرد و فراموش نکنیم که در چهار سال گذشته رشتههای پرمدال با چه کمبودها و بیتوجهیهایی دست و پنجه نرم کردهاند، هرچند که ملاک ورزشکاران به این دوره بازیها شانس کسب مدال بوده، اما باز هم نمیتوان وعدهوعیدهای قبلی مسئولان را نادیده گرفت و از همه نفرات اعزامی به جاکارتا انتظار درخشش و رفتن روی سکو را داشت.
پس از پایان بازیهای آسیایی اینچئون بود که رئیس وقت کمیته ملی المپیک در ارزیابی عملکرد کاروان ایران، بیتوجهی به شش رشته مدالآور را بزرگترین ضعف ورزش خواند؛ شنا، دوومیدانی، ژیمناستیک، قایقرانی، تیراندازی و دوچرخهسواری همان شش رشتهای هستند که هاشمی تأکید زیادی بر سرمایهگذاری روی آنها داشت، اما گذشت زمان ثابت کرد که موضوع مطرح شده تنها در حد حرف و شعار باقی مانده و در اصل خبری از توجه به رشتههای مذکور نشد. این در حالی است که کشورهای مطرح در عرصه ورزش درست برخلاف ما عمل میکنند و با بها دادن به ورزشکارانشان در رشتههای یاد شده، شانس مدالآوریشان را در تورنمنتهای معتبر بالا میبرند. علاوه بر بازیهای آسیایی، در بازیهای المپیک نیز دوومیدانی، شنا، تیراندازی و چند رشته دیگر بیشترین مدالها را برای توزیع بین ورزشکاران دارند.
با اندکی مدیریت، دوری از تصمیمات جناحی و کمی دلسوزی میتوان میزان مدالآوری کاروان کشورمان را افزایش داد. در فاصله بین بازیهای اینچئون و جاکارتا اگر رشتههای پرمدال فراموش نمیشدند و با تخصیص حداقل امکانات راه را برای پیشرفتشان هموار میکردند، امروز باز هم استرس مدالآوری کشتی، وزنهبرداری و رشتههای رزمی را نداشتیم. نگاهی به اسامی نفرات اعزامی به اندونزی بیندازید تا معلوم شود از چهار سال گذشته تاکنون چند چهره جدید به شانسهای مدالآوری ایران در بازیهای آسیایی اضافه شدهاند. در واقع در فاصله بازیهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ خبری از سرمایهگذاری و توجه ویژه به آن شش رشتهای که قرار بود خلأ ورزش ایران را پر کنند، نشد. جای خالی یک برنامهریزی دقیق و حرفهای در این مدت کاملاً احساس میشود. هنوز که هنوز است احسان حدادی بار مدالآوری دوومیدانی را به دوش میکشد، در تیراندازی هم الهه احمدی شانس اصلی مدال است و در سایر رشتههای پرمدال هم شرایط تغییر چندانی نکرده است. در کل طی این مدت ظرفیت جدیدی به جمع مدالآوران ورزش کشور افزوده نشده و مشکلات گذشته همچنان پابرجا هستند.
برخلاف رقبایمان در سطح آسیا و جهان، ورزشکاران ما مجبورند با کمبودهای بسیاری دست و پنجه نرم کنند و انتقادهایشان نیز یا جدی گرفته نمیشود یا با واکنشهای تندی روبهرو میشود. حسرت داشتن امکانات سختافزاری سالم، بهروز و استاندارد از جمله آرزوهای دست نیافتنی مدالآوران ایرانی است که مسئولان همواره دم از برطرف کردن آن میزنند، ولی در عمل خبری از تغییرات مثبت نمیشود. آقایان مسئول با شروع تورنمنتهای بزرگ شعارهای بزرگ سر میدهند و مدالهای به دست آمده را به نام خودشان ثبت میکنند و این رویه سالهای سال است که تکرار میشود. در حالی که ادامه این روند آسیب بزرگی به ورزش ایران میزند. با پا به سن گذاشتن تکستارهها، خداحافظی آنها از دنیای قهرمانی یا حتی کوچکترین آسیبدیدگی، تازه خلأ موجود احساس میشود و آن وقت است که دیگر کار از کار گذشته است. بازیهای آسیایی شروع شده و بازیهای المپیک ۲۰۲۰ نیز خیلی زود از راه میرسد. دود از دست دادن فرصتها به چشم ورزش میرود و استعدادهایی که فرصت ظهور پیدا نمیکنند در بیتفاوتی مسئولان خاکستر میشوند.