باید پذیرفت که سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی به‌رغم تلاش‌های بی‌وقفه‌ای که برای برگزاری مصاحبه‌ها در سطح مدیریتی می‌کند، اما بیشتر اوقات خود را صرف معضلات گردشگری نموده که نتوانسته از بعد جهانی بازتاب چندانی به خود اختصاص دهد درحالی‌که تعدادی از ذخایر بی‌بدیل خود را به نحوی از انحا از دست می‌دهد. استان چهارمحال‌و‌بختیاری علاوه بر اینکه عنوان بام ایران را متعلق به خود می‌داند، یکی از خوش آب‌وهواترین مناطق خاورمیانه در طول تابستان است به طوری که درجه حرارت مرکز آن یعنی شهرکرد در یکی از آخرین روز‌های مرداد امسال عدد ۱۱ را نشان می‌دهد و این مزیت به خاطر وجود برف در بیشتر مناطق کوهستانی و غار‌های آن است که می‌تواند گردشگران زیادی را از داخل و خارج به‌سوی خود جلب کند. در این استان کوهستانی علاوه بر میراث‌های ملموس و ناملموس تاریخی از جمله شیر‌های سنگی فراوان بر مزار سرداران و بزرگان ایل‌ها آثار گرانبها و کم‌نظیری از طبیعت بکر وجود دارد که بایسته است به ثبت جهانی برسد و در این میان می‌توان به روستای مومزایی اشاره کرد که در اکثر فصول پوشیده از برف بوده و درست در همین امتداد شهرستان کوهرنگ در منطقه چلگرد این استان واقع‌شده که سرچشمه دو رودخانه بزرگ کارون و همچنین زاینده‌رود خشکیده می‌باشد مسیری به‌سوی روستای کم‌نظیر و زیارتی توریستی امامزاده سر آقا سید عیسی وجود دارد که یکی از رؤیایی‌ترین و مهیج‌ترین جاده‌های کوهستانی، اما پرخطر بوده و تمام طول پاییز و زمستان به دلیل لغزندگی و ریزش برف سنگین مسدود است. همچنین علاوه بر گردشگران داخلی، توریست‌هایی از قاره اروپا به خصوص آلمان همه‌ساله به‌صورت گروهی و در چنین فصلی عازم این منطقه هستند تا روز‌های طولانی را در آب‌وهوای بکر آن سپری کرده و در جست‌وجوی گیاهان پرارزش و کمیاب دارویی باشند. در این استان جاذبه‌های دیدنی فراوانی وجود دارد که قرن‌ها از تاریخ خلقت آن‌ها در دامنه طبیعت می‌گذرد و گونه‌ای دیگر از میراث‌ها به‌جز ملموس و ناملموس می‌باشد که از میان آن‌ها می‌توان به غار یخی اشاره کرد. این مکان اعجازآور یکی از صنایع بدیع و زیبای طبیعت است که قرن‌ها از یخ‌زدگی و برودت آن می‌گذرد و بیننده را به یاد یخچال‌های قبل از تاریخ می‌اندازد. این غار نیز یکی از جذابیت‌های خارق‌العاده منطقه می‌باشد که در تمام طول سال پذیرای هزاران گردشگر داخلی و خارجی، کوهنوردان و یخ‌نوردان بوده، اما در هیچ زمان سازمان میراث فرهنگی همت به ثبت رساندن و نگهداری از این جاذبه ارزشمند را نداشته که سالانه هزاران گردشگر را به این منطقه چادرنشین ایل بختیاری بکشاند تا ضمن بازدید از این پدیده، تولیدات صنایع‌دستی و لبنی آن‌ها را خریداری کنند تا علاوه بر کاری فرهنگی جنبه اقتصادی هم داشته باشد یا حداقل مأموری را در آن بگمارد تا به حراست از آن بپردازد. پنج‌شنبه گذشته درحالی که حدود ۳۰ نفر از گردشگران محو تماشای یخ‌ها در این غار بودند قسمتی از سقف ریزش و سه نفر از آن‌ها را مصدوم کرده بود که منجر به فوت یک نفر می‌شود. شاید با وقوع این حادثه مسئولان امر ازجمله میراث فرهنگی کشور از خواب غفلت بیدار شده و با خود بیندیشند این‌گونه آثار کمیاب در دنیا می‌تواند منبع جایگزینی خوب و باارزش افزوده بالا برای جذب توریست باشد. گویا این سازمان همچنان حیاط‌خلوت باقی مانده که تنها به حدفاصل میدان انقلاب و برج میلاد تهران محدود می‌شود و آنچه در زمینه میراث و در وسعت یک میلیون و ۶۰۰ هزار کیلومتری کشور وجود دارد نیازمند شناسایی و حراست و حفاظت نیست تا علاوه بر پابرجا ماندن حادثه‌ساز هم نباشد.
*روزنامه‌نگار پیشکسوت
