شاهکار، بدون شک بهترین توصیف از عملکرد کاروان اعزامی ایران به المپیک جوانان است. کاروانی که با رشد کیفی در مدالآوری با ۱۷ پله صعود نسبت به دور قبل در جایگاه هفتم ایستاد تا بار دیگر لزوم توجه به ورزش پایه را به رخ بکشد.
آنها نهفقط با موفقیت که با امید به آینده به کار خود در بوینسآیرس پایان دادند. امیدی که چند سال قبل در شرایطی مشابه جرقهاش در نانجینگ کره هم زده شد و اتفاقاً ۲۸ نفر از همان کاروان بودند که چند سال بعد راهی ریو شدند و در میان مدالآوران جای گرفتند. تجربهای که انتظار میرود با توجه به موفقیت به دست آمده در المپیک جوانان آرژانتین در المپیک بزرگسالان بعدی هم مانند المپیک ریو بار دیگر تکرار شود.
نتیجه به دست آمده از المپیک جوانان آرژانتین بدون شک نتیجهای رضایتبخش و قابل قبول است، اما این نتیجه میتواند ماندگارتر از این باشد و داستانش به همان ۱۴ مدال به دست آمده از بوینسآیرس ختم نشود. البته اگر نخواهیم در باد این موفقیت بخوابیم و از فردا غافل شویم. این موفقیت میتواند ادامهدار باشد، درست مثل نتیجهای که از نانجینگ در ریو گرفتیم، به شرط آنکه از همین امروز روی مردان و زنان موفق این میدان برنامهریزی کنیم. زنان و مردانی که در بوینسآیرس موفق شدند روی سکو بروند یا حتی آنهایی که در یک قدمی این موفقیت بودند. ورزشکارانی که حضور در المپیک آرژانتین میتواند کولهباری از تجربه برایشان باشد تا یکی از زنان و مردان موفق کاروان اعزامی ایران در المپیک ۲۰۲۰ توکیو باشند. زنان و مردان موفقی که استعدادها و تواناییهای خود را نشان دادند و حالا نیازمند توجه و حمایت بیشتر هستند تا این تواناییها را در مسیری درست هدایت و خود را آماده المپیک بزرگسالان کنند.
این همان قاعدهای است که سالهاست تیمهای موفق در المپیکهای ادوار مختلف اجرا میکنند؛ توجه و پرورش ورزشکاران پایه و مهیا کردن شرایط آنها برای حضور در رقابتهای حائز اهمیت بزرگسالان، رقابتهایی، چون المپیک و جام جهانی. این در واقع بهترین تدبیر برای هدایت استعدادهاست، استعدادهایی که از سنین پایه خود را مهیای دنیای قهرمانی میکنند و به مسابقات مهمی، چون المپیک راه مییابند که کولهباری از تجربه را با خود به همراه دارد و نتیجه اعتماد به آنهاست و فراهم بودن شرایط برای کسب موفقیت است. مسائل مهمی که دست به دست هم میدهند تا کشورهای موفق در این زمینه بتوانند خود را در ردههای بالای رنکینگ جای دهند. مسئلهای که انتظار میرود با توجه به تجربه مثبت گذشته و البته تجربه تکرار شده دیگران، الگوی مسئولان قرار گیرد تا میانبری برای دستیابی به موفقیت در المپیک بزرگسالان باشد.
المپیک جوانان به پایان رسید، اما کاش داستان ورزشکاران و مدالآوران کاروان اعزامی ایران به بوینسآیرس پس از گرفته شدن عکسهای یادگاری و لبخندهای تصنعی، پایانی زودرس نداشته باشد و با برنامهریزی درست و حساب شده آقایان، المپیک جوانان آرژانتین شروعی باشد برای ورزشکارانی که خمیرمایه خود را نشان دادند و ثابت کردند که سرمایهگذاری روی آنها تا چه اندازه میتواند مهم و تأثیرگذار باشد.
امروز، درست همین امروز که آقایان شادمان از این موفقیت سخن میگویند و سعی دارند نقش مؤثر خود را در نتیجه به دست آمده به رخ بکشند باید به فردا اندیشید. به فردای تکتک این ۴۹ ورزشکاری که هر کدام از آنها میتوانند احتمال کسب مدال در المپیک ۲۰۲۰ توکیو باشند اگر بعد از شادی این موفقیت آنها را به دست فراموشی نسپاریم تا سالهای بعد و موعد مسابقات مهمی، چون المپیک که بازسازی ورزشکاری که مدتهای زیادی است که به امان خود رها شده به مراتب سختتر و پرهزینهتر از نگه داشتن آنها در شرایط ایدهآل بدنی است.
اما آیا با وجود تجربههای تلخ گذشته در خصوص فراموشی ورزشکاران بعد از کسب موفقیت میتوان اینبار به تغییر رویه آقایان امیدوار بود؟ آیا آنها که امروز از موفقیت به دست آمده و سهم پررنگ خود در این مقوله حرفها دارند، برنامهای هم برای آینده این جوانان دارند یا تمام حرفشان بهبه و چهچههای زودگذر است؟