جدیت مجامع بینالمللی و تأکید آنها بر اجرای تمام و کمال قانون همواره به سود فوتبال ایران تمام شده است. از آنجا که فوتبال ما از سوءمدیریتهای کهنه، ریشهدار و همیشگی رنج میبرد، اعمال فشار نهادهایی، چونایافسی و فیفا، مدیران نابلد و بیخیال، اما عاشق مدیریت را وادار میکند تا کاستیهای موجود را تا حدی برطرف کنند. تعمیرات اساسی ورزشگاه آزادی یکی از اثرات مثبت همین فشارهای خارجی است.
بیتفاوتی نسبت به اجرای قوانین، بهروز کردن تجهیزات و امکانات، سرسری گرفتن قوانین بینالمللی و تلاشهای دقیقه نودی، فوتبال کشورمان را احاطه کرده تا جایی که اگر مجبور نباشند قوانین زیادی را زیر پا میگذارند و ابایی هم از قانونگریزی ندارند. در این بین نهادهای بینالمللی و توجه زیاد آنها به رعایت قوانین، مدیرانمان را از بسیاری از بیقانونیها بازمیدارد و آنها را وادار میکند تا در مسیر مدیریت حرفهای قدم بردارند. از ورزشگاه آزادی خبر میرسد که کارگران با سرعت هرچه تمام مشغول کارند تا ایرادهای پرتعداد وارده به این ورزشگاه قدیمی را برطرف کنند. باید از نمایندگانایافسی تشکر کنیم که با نگاهی دقیق، تمام عیوبی را که قاعدتاً باید طی این سالها برطرف میشد به فدراسیون فوتبال گوشزد کردند و به آقایان اخطار دادند که تنها در صورت برطرف شدن آنها پرسپولیس در بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان میزبان خواهد بود.
باید این سؤال را از مدیران ورزش و فوتبال پرسید که در تمام این سالها کجا بودید و چرا توجهی به زیرساختهای ورزش ایران نکردید؟! مگر نه اینکه فوتبال پرطرفدارترین ورزش کشورمان محسوب میشود؛ چرا یکی از شناخته شدهترین ورزشگاههای قاره کهن نمیتواند میزبان یک بازی آسیایی باشد؟
البته وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال در روزهای اخیر و درست پس از فینالیست شدن سرخپوشان کمر همت بستهاند تا میزبانی به این مهمی را از دست ندهند، اما خودشان هم بهتر از هر کس دیگری میدانند که اگر اجبارایافسی و اجرای قوانین بینالمللی نبود آزادی با همان کاستیها و فرسودگیهای گذشتهاش به استقبال فینال لیگ قهرمانان میرفت.
در بین ۲۰۰ ایراد وارده به ورزشگاه آزادی؛ صندلیهای شکسته، نبود سطل زباله، سرویسهای بهداشتی غیرقابل استفاده، رختکنهای غیراستاندارد و نبود درهای اضطراری به چشم میخورند، ایرادتی که جای تأسف دارد. حال اینکه با این همه ایراد ریز و درشت، ورزشگاه آزادی سالها میزبان خیل عظیم فوتبالدوستان بوده و در همین بازی اخیر پرسپولیس – السد هزاران هوادار را از سراسر کشور در خود جای داد، در حالی که امنیت آنها به خاطر عدم رعایت استانداردهای لازم به شدت در خطر بود. باید خدا را شاکر باشیم که این دیدار و سایر بازیها در آزادی بدون مشکل برگزار شده است، اما باید حواسمان باشد که شرایط همیشه به یک شکل پیش نمیرود. نباید اتفاقات تلخ بازی ایران – ژاپن را فراموش کنیم.
البته بحث مدیریت آماتور و قانونگریز این فوتبال به مسئله بیتوجهی به زیرساختها و تجهیزات خلاصه نمیشود. تیمهای فوتبال کشورمان در فیفا تا دلتان بخواهد پرونده شکایتهای مختلف دارند به حدی که مسئولان حقوقی فدراسیون جهانی مجبورند زمان زیادی را برای رسیدگی به شاکیان تیمهای ایرانی سپری کنند، چراکه مدیران باشگاههای ما تنها به بستن قرارداد با بازیکنان خارجی فکر میکنند و اصلاً برایشان مهم نیست که دستمزد آنها را میتوانند بپردازند یا نه. در آخر هم بازیکنان خارجی برای رسیدن به حق و حقوق خود مجبورند دست به دامن فیفا شوند. در این بین فدراسیون جهانی هم باشگاههای بدهکار را وادار به پرداخت اصل و جریمه پول این بازیکنان میکند. جالب اینکه آقایان تا روز آخر مهلت تعیین شده فیفا هم به روی خودشان نمیآورند و معمولاً پس از اعمال محرومیت و ضربالعجل به تکاپو میافتند.
اینها تنها گوشهای از مدیریت فوتبالی است که در آن همه دم از حرفهایگری میزنند، اما نتیجه این مدیریت چیزی جز برخوردهای قاطع نهادهای بینالمللی، اعمال محرومیت از سوی آنها و پرداخت جریمههای سنگین نبوده است.