دوئل قلعهنویی - برانکو برنده نداشت و فینال نیمفصل اول قبل از پایان رقابتهای دور رفت با تساوی یک- یک در نقش جهان به پایان رسید تا دست پرسپولیس از رسیدن به صدر جدول در نیمفصل نخست کوتاه بماند و همه چیز به سود سپاهانی تمام شود که حالا فقط چند گل با قهرمانی نیمفصل فاصله دارد.
حساسیت بازی را میشد از تکمیل شدن ظرفیت ورزشگاه (نه طبقه دوم که همچنان بلااستفاده است) در فاصله یک ساعت مانده تا آغاز بازی دریافت. دیداری که جنجالهای آن خیلی قبلتر از آنکه فغانی سوت شروع مسابقه را به صدا در آورد شروع شده بود. جنجالهای حاشیهای، چون یورش به اتوبوس پرسپولیسیها و شکستن شیشههای آن با سنگ و حضور گرشاسبی در اردوی تیمش برای خداحافظی از پرسپولیسی که با او بهرغم مشکلات فراوان، روزهای خوبی را سپری کرده بود، اما حالا به حکم قانون، نفر اول مدیریت باشگاه باید جای خود را تا مشخص شدن مدیر جدید به ایرج عرب، معاون مالی و پشتیبانی باشگاه پرسپولیس میداد که هم از امور جاری باشگاه مطلع است و هم حق امضا دارد. خداحافظی که تلخی آن شاید تلختر از تساوی در اصفهان واز دست رفتن دو امتیاز این بازی حساس بود که قهرمانی نیم فصل را تقدیم حریفان بالا سری (سپاهان و پدیده) کرد.
پرسپولیس امیدوار بود، به تلاش بازیکنانی که با دست خالی به فینال آسیا راه یافته بودند و به آمار و ارقامی که میتوانست نوید اتفاقات خوب باشد. آمار موفقیتهای برانکو برابر قلعهنویی. قبل بازی یاران برانکو برای بالابردن روحیه و انگیزههای خود خاطرات دیدارهای پرسپولیس - سپاهان را مرور میکردند و اینکه زردپوشان اصفهانی در ۱۵ بازی برای کسب نخستین پیروزی مقابل سرخپوشان تهرانی صبر کرده بودند و بعد از ۹ باخت و شش تساوی بود که توانستند به اولین برد خود برابر پرسپولیس دست یابند، آن هم با تکگل مطهری ۱۸ ساله از روی نقطه پنالتی. این روش برانکو برای حفظ روحیه و جنگندگی شاگردانش است. البته بیدقتی مهاجمان، یکبار دیگر رشتههای برانکو را پنبه کرد تا او نتواند با نتیجه دلخواه راهی تهران شود.
قلعهنویی از همه حربههایش برای برتری در این بازی بهره برد. نتیجه این دیدار برای او حیثیتی بود، نه فقط، چون به عنوان یک مربی استقلالی برابر پرسپولیس میایستاد، بلکه به دلیل گلایههای اخیر برانکو و تأکید او به نرمش داوران با سپاهان. سکاندار زردپوشان برنامه حضور محرم نویدکیا و محمود کریمی را در اردوی تیمش تدارک دیده بود، چراکه خوب میدانست تجربه آنها میتواند برای یارانش در مصاف با پرسپولیس تأثیرگذار باشد.
سپاهان به ارسال از کنارهها دل خوش کرده بود و تکنیک فردی کیروش استنلی و ضربات سر این بازیکن فرصتطلب و گلزن که در ۴۵ دقیقه نخست به طور کامل مهار شده بود و نامی از او شنیده نمیشد. در واقع برانکو هم مانند قلعهنویی برای کسب برتری بود که شاگردانش را روانه میدان کرده بود. او به خوبی با بستن کنارههای میدان، دست سپاهان را در پوست گردو گذاشت و اجازه نداد که میزبان برنامههای خود را پیاده کند. علاوه بر آن، سرخپوشان پرس را در همان زمین حریف پیاده کردند که این کار باعث عصبی شدن زردپوشان شده بود و درگیریها را بیشتر در میانه میدان به وجود آورد. اگر سپاهان به اندازه پرسپولیس منطقی بازی میکرد و برانکو بازیکنی جز منشا را در ترکیب تیمش جای داده بود و جاگیری سرخپوشان در هجدهقدم حریف مناسب بود، بدون شک در پی بازی پرسرعت نیمه اول، توپی از خط دروازهها عبور میکرد. نیمه دوم، اما داستانی متفاوت داشت و در حالی که پرسپولیس حملات بیشتری را روی دروازه حریف تدارک میدید، اما این سپاهان بود که دقیقه ۷۴ روی اشتباه محرز بیرانوند در خروج از دروازه روی ضربه دیدنی عزتالله پورقاز به گل رسید. گلی که سه دقیقه بعد بار دیگر تکرار شد، اما با تصمیم درست داور آفساید اعلام شد.
بعد از گل نخست بازی، یورش پرسپولیس به دروازه میزبان بیشتر هم شد، اما عدم دقت در زدن ضربات آخر و ترجیح قلعهنویی به دفاع مطلق در دقایق پایانی مانع از فرو ریختن دروازه نیازمند شد و در حالی که هواداران میزبان خود در حال جشن گرفتن نهمین برد این فصل تیم خود بودند، در یکی از حملات پرسپولیس و در شلوغی مقابل دروازه سپاهان فغانی نقطه پنالتی را نشان داد تا علیپور به زیبایی هرچه تمامتر با بازکردن دروازه میزبان بازی را به تساوی بکشاند و مانع از پایان شکستناپذیری پرسپولیس در این فصل شود. بعد از گل تساوی، حساسیت بازی به اوج رسید تا جایی که درگیریها اینبار یک اخراجی هم داشت و فغانی طی تصمیمی جسورانه کی روش استنلی را از زمین بازی اخراج کرد تا سپاهان سه، چهار دقیقه پایانی را ۱۰ نفره دنبال کند، هرچند که این اخراج تأثیری در نتیجه نداشت و بازی با همان تساوی یک – یک به پایان رسید. البته کمال کامیابینیا هم برای اینکه همه چیز دو تیم مساوی باشد، توسط فغانی با کارت قرمز اخراج شد.