سرویس فرهنگی جوان آنلاين: عمیقاً اعتقاد دارم ریشه مشکلات ما فرهنگی است و نه سیاسی؛ و میدانم که این جمله کلیشه است. تمرکز روی فرهنگ البته نه به این معنا که سیاست را باید رها کرد و خود را چسبید و رمان داستایوفسکی خواند، نه مشکل از فرهنگ است به این معنا که فضا‌های معرفتی ما از ایجاد تصور و تخیل بودنی متفاوت به شدت عقیم‌اند.
چند روزی است که با چشمی خریدار و انتقادی در حال تماشای سینمای ایران هستم و چیزی که از همه بیشتر برایم جلب توجه میکند جبرگرایی مسلط بر سینماست، نوعی اشعری گرایی. سینمای امروز فقط امر نمادین (واقعیت قابل لمس) را انهم ابتدایی به تصویر می‌کشد و از سر زدن به امر واقع (امر غیبی که میتواند واقعیت را نجات دهد) ناتوان است. این سینما محصور در امر نمادین است، محصور در واقعیت است و با حقیقت، با انچه میتواند باشد، هیچ نسبتی ندارد.
اری این سینما ایدولوژی ندارد. از فرهنگ جمعی ما ایدولوژی زدایی شده است. ایدولوژی را بد نفهمیم. ایدولوژی یعنی آن خود آگاهی تاریخی که ما را به سمتی میخواند و برای ما تولید ارزش میکند و این ارزش است که زندگی ما را معنا دار میکند نه برعکس، دیگر حتی ناسیونالیسم هم تولید ارزش نمیکند! خیانت بدی کرد" فربه‌تر از ایدولوژی"! همه ما را لیبرال کرد! اری استیت لیبرال باشد، اصلا استیت همیشه لیبرال بوده و خواهد بود، لیبرال خوب یا بد.
اما فرهنگ بی ایدولوژی یعنی اختگی! یعنی عدم زایش! یعنی اضمحلال. یعنی مرگ؟! از موضع استیت هم ترویج ارزش کردن یعنی همان لیبرال بازی، یعنی پایتخت پنج، یعنی برنده باش! شنیده شد کسی گفته بود این چپ نو اول تکلیفش را با دموکراسی مشخص کند، درحالیکه دموکراسی مساله ما نیست، یعنی هست، ولی دموکراسی خود و با خود حل نیست، اگر بود که غرب را نجات میداد. کثافت محیط زیست را فقط ما نیستیم که رقم می‌زنیم. ان‌ها هم هستند. ما نیاز‌مند یک نقشه راه هستیم یک نقشه راه تمدنی و تاریخی با طرح این سوال که بالاخره میخواهیم در این عالم از منظر ایران کدام سمت برویم؟ تکلیف ما با ایران و اسلام و غرب چیست؟ تکلیف ما برای نجات خودمان چیست؟ این وسط «پاره سنگ» خواندن مغز خودمان هم هیچ کمکی نمیکند. باشد توهین نیست، اما نقد هم نیست. بیرون ایستادن است، بین این پاپ و عاشقانه خنثی هیچ فرقی نیست. فرهنگ باید الهیات رهایی بخش تولید کند. میخواهم ریسک کنم و بگویم این ۳۰ سال را همه از جیب خوردیم. از جیب دهه چهل تا شصت. از هفتاد تا به امروز تی وی پلاس درست کرده‌ایم. تی وی پی پلاس و پرزیدنت روحانی و جبهه پایداری همه یکی‌اند. حرفهایم پراکنده است، اما پر از درد است. صدایم را می‌شنوی؟
