سرویس ورزش جوان آنلاین: فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا در حالی از هفته آینده آغاز میشود که سه دهه از آخرین قهرمانی یک باشگاه ایرانی در فوتبال آسیا میگذرد. هر چند سال گذشته پرسپولیس تا یک قدمی جام رفت، اما در نهایت نتوانست این طلسم را بشکند تا شماره سالهایی که باشگاههای کشورمان نتوانستهاند جام قهرمانی را به ایران بیاورند، یک سال بیشتر شود. البته این حسرت و این طلسم فوتبال ملی و باشگاهی ندارد. در فوتبال ملی هم بیش از چهار دهه است که تیم ملی کشورمان نتوانسته قهرمان آسیا شود. آخرین بار هم همین یک ماه پیش بود که تیم ملی فوتبال تنها توانست تا جمع چهار تیم بالا بیاید و در یک قدمی فینال از جام کنار برود تا چهار سال دیگر به حسرت هواداران فوتبال برای قهرمانی در آسیا اضافه شود. در حالی که چند دهه از آخرین قهرمانیهای فوتبال در جام ملتها و باشگاههای آسیا میگذرد که چنین حسرتی خروجی سیستم حاکم بر فوتبال کشورمان است و نباید انتظار داشت که با چنین روندی که بر فوتبال حاکم است و چه باشگاهی بتوانند تیمهای اول آسیا باشند. حال در آستانه شروع فصل جدید لیگ قهرمانان در حالی انتظارها برای شکستن طلسم قهرمانی آغاز شده است که از همین الان میتوان پیشبینی کرد با رویکرد مدیریتی حاکم بر فوتبال ایران، قهرمانی یک باشگاه ایرانی در آسیا، شاید یکی از غیرممکنترین مأموریتهای سرمربیان سه تیم پرسپولیس، استقلال و ذوب آهن به عنوان نمایندگان ایران در آسیا باشد. اگر تیمهایی مانند سپاهان، ذوبآهن و پرسپولیس در دو دهه اخیر به فینال لیگ قهرمانان آسیا میرسند و تا نزدیکی شکستن طلسم میروند، نباید آن را به پای یک برنامهریزی مدون و حساب شده گذاشت و چنین موفقیتهایی تنها یک جرقه در فوتبال ایران است که هر چند سال یک بار تکرار میشود. برای قهرمانی در آسیا باید فوتبال ایران رخت نویی را بر تن کند، نمیشود با اهداف کوتاه مدت که تنها به گذران امور منتهی میشود، جام هدف گرفت. برای قهرمانی در لیگ قهرمانان باید برنامهریزی مدونی داشت؛ برنامهای که افقهای دور دست را ببیند و برای آن برنامه بریزد. شاید مهمترین تصمیمی که میتواند فوتبال ایران را از وضعیت ناهنجار مالی و فنی که گرفتار آن است نجات دهد، عدم وابستگی فوتبال به دولت و بودجه عمومی کشور باشد؛ مسئلهای که با توجه به قوانین موجود و عدمبهرهمندی باشگاهها از امتیاز حق پخش تلویزیونی و کپی رایت سبب خواهد شد که بخش خصوصی نیز رغبتی برای ورود به فوتبال نداشته باشد و با توجه به زیانده بودن باشگاهها، راهی جز تعطیلی فوتبال نباشد.
در چنین شرایطی و با علم به اینکه فوتبال تنها با حمایتهای دولت در ایران سرپاست، باید برای موفقیت در سطح آسیا، از نظر مدیریتی اقدام و سیستم مدیریتی را حاکم کرد که با توجه به توانمندیهایی که دارد، بتواند فوتبال را با وجود دولتی بودن به موفقیت برسد؛ موفقیتی که سه دهه است فوتبال ملی و باشگاهی کشورمان از آن دور و دورتر میشود. هر چند فوتبال دولتی یکی از مهمترین مشکلات طولانی شدن حسرت قهرمانی در آسیاست، اما نمیشود از سیستم مدیریتی بیمار فوتبال ایران گذشت که بدون شک نقش زیادی در عدم موفقیت فوتبال در آسیا دارد. تنها کافی است اتفاقات چند سال اخیر را مرور کنید که چه ضربهای فوتبال از مدیران کارنابلد و سفارشی در سالهای اخیر خورده است، مانند همین محرومیت پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالات که سبب شد این تیم شرایط سختی را در فصل گذشته لیگ برتر و لیگ قهرمانان داشته باشد. ضررهای هنگفت مالی به بیتالمال توسط مدیران باشگاهها که در سایه عدم نظارت دستگاههای بازرسی و قضایی رخ میدهد، نمونهای دیگر از ضربههایی است که فوتبال از مدیرانی میخورد که تنها با ارتباطات و رانت به جایگاهی میرسند که نه شایستگی و نه توانایی آن را دارند. این در حالی است که اگر چرخش مالی هزار میلیاردی سالانه فوتبال در مسیر درست قرار بگیرد، به طور قطع میتواند با پوشش دادن خیلی از ضعفها و کاستیها، فوتبال ایران را چه در عرصه ملی و باشگاهی به موفقیت در آسیا و شکستن طلسم قهرمانی برساند؛ مسئلهای که تنها با خانهتکانی مدیریتی در فوتبال و نشستن مدیران شایسته و متخصص پشت میزهای تصمیمگیری باشگاهها و فدراسیون فوتبال میسر است.