سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: ساخت برنامههای مناسبتی متناسب با حال و هوای ماه رمضان و بهویژه برنامههایی که قرار است در لحظات منتهی به اذان مغرب و افطار روی آنتن بروند، در این سالها به نوعی حرکت بر لب تیغ تبدیل شده و گام برداشتن برای ساخت این برنامهها را سخت کرده است. برنامههایی مناسبتی و متناسب با حال و هوای این ایام که از یک طرف قرار است همسو با حال و هوای معنوی این ماه مبارک حرکت کنند و خود را در ساخت بخشی از حال خوش برای مخاطبان سهیم گردانند و از سویی دیگر، برنامههایی باشند که مفاهیم معنوی و عرفانیشان را با زبانی دوستداشتنی و نرم به مخاطب برسانند. این قضیه به خصوص از سالهای پیش به این سو جدیتر شده است و در این سالها اهمیت ساخت برنامههایی که در لحظات افطار با مفاهیمی امیدبخش همراه باشند را دوچندان کرده است.
در همین سالی که ماه عسل با اجرای احسان علیخانی بعد از سالها امتداد پخش روی آنتن شبکه سه به پایان رسیده، شبکه یک سیما این بار با برنامهای تازه مهمان نگاه مخاطبان شده است؛ «دعوت» که مضمونی متفاوت دارد و بر محور مفاهیمی، چون خانواده، امید و حال خوش میچرخد. آنچه تا این لحظه و با گذشت نیمی از پخش برنامه به نظر میرسد، این است که «دعوت» توانسته است در جلب نگاه و نظر مخاطبان هم موفق عمل کند و یکی از پربینندهترین برنامههای لحظات افطار سیما باشد.
اینکه این برنامه چرا توانسته است تا این لحظه موفق باشد، به دلایل و عوامل مختلفی مربوط است. دلایلی که اصلیترینهایش را میتوان به شرح زیر عنوان کرد:
مضمون و محتوا: برنامه دعوت که هر روز حوالی ساعت ۱۹ و ۲۰ دقیقه، یعنی از ساعتی قبل از افطار و اذان مغرب روی آنتن میرود، در آخرین ساعت از روزهداری هر روز مخاطبان، ساخت حالی خوش برای پایان روز آنان را مدنظر قرار داده است. این برنامه بر محور حال خوش، دعوت به امید در زندگی و سبک زندگی ایرانی- اسلامی و دوام یک زندگی موفق پیش میرود و حفظ ساختار خانواده در آن تشویق میشود. «دعوت» در هر قسمت میزبان مهمانانی از بین اعضای همین جامعه است. مهمانهایی از جنس خودمان و خانوادههایمان که داستانی متفاوت برای تعریف کردن دارند و در واقع چیزی که این داستان را برایشان متفاوت کرده، نوع مواجههشان با رویدادها و برخوردی است که با آن داشتهاند و این ساختار به شکل روایتی منسجم و ضابطهمند در هر قسمت برنامه پیش میرود.
این برنامه در یکی از قسمتهای هفته پیش خود میزبان زوجی جوان بود. زوجی که با شروع جوانی با هم آشنا شده و ازدواج کرده بودند و آنچه در کلامشان و در کل فضای برنامه موج میزد، عشق صادقانه و محبت خالصی بود که به هم داشتند. نکته قابل توجه در داستان این زوج یعنی کاظم و همسرش این بود که مرد قصه به فاصلهای خیلی کوتاه پس از ازدواجشان دچار سانحه شده و نخاعش را از دست داده بود. حالا تنها آرزویی که از زندگی برایش باقی مانده بود، این بود که بتواند دست همسر جوانش را در دست بفشارد و همسرش هم با علاقهای روزافزون همچنان او را دوست داشت. داستانی که در هیچیک از لحظههای روایتش ذرهای تلخی نداشت؛ تماماً حال خوب و محبتی بود که روزبهروز بیشتر میشد و مخاطبانی که آن روز به تماشای برنامه نشستند، بیشک تا مدتها با این حال خوب و عشق خالصانه همراه خواهند بود. در واقع «دعوت» قرار نیست مخاطبانش را بگریاند یا با دعوت از مهمانهایش اشکی از بینندگان بگیرد؛ در این میان اشکی هم اگر ریخته شود - مثل همین قسمت از برنامه که در پایان چشمهای زیادی را بارانی کرد- اشک شوق است و شورش احساس برای عواطفی که معلوم میشود هنوز از جمعمان رخت برنبستهاند و وجود دارند.
تهیهکننده: برای تولید هر برنامه خوبی، یک پشت صحنه خوب لازم است. در «دعوت» مجتبی کشاورز تهیهکنندگی این برنامه را بر عهده دارد؛ تهیهکنندهای که گرچه جوان است، اما با این حال سالها تجربه برنامهسازی را در سیما در کارنامه دارد و تا همین سال گذشته هم «دعوت» را در قالبی دیگر و به صورت یک جُنگ شبانگاهی با اجرای نیما کرمی و همسرش زینب زارع به صورت زنده روانه آنتن میکرد.
سری جدید دعوت که تنها نام آن برنامه پیشین را یدک میکشد و به لحاظ ساختار، محتوا و مضمون برنامهای کاملاً متفاوت و دیگر است، در نبود حضور چهرههای شناخته شده و به اصطلاح سلبریتی همچنان محبوب و پربیننده است و این توانایی کشاورز را در ساخت برنامهای کمهزینه، اما موفق میرساند.
مجری: برنامه تلویزیونی «دعوت» که یک برنامه گفتوگو محور است و بر مدار صحبت با مهمانان برنامه و شنیدن حرفهایشان پیش میرود، مجری ندارد. تصمیمی که شاید در وهله اول قدری باعث تعجب باشد، اما تصمیمی هوشمندانه است. این برنامه قرار است جایی برای شنیدن قصههای مهمانانش باشد، نه مجالی تماماً در اختیار مجری و فرصتی برای مونولوگگوییهای طولانی او.
در عوض و در نبود مجری، حجتالاسلام محمد برمایی عهدهدار پیشبرد برنامه است و نقش کارشناس را در این برنامه ایفا میکند. کارشناسی که قبل از این خود به عنوان کارشناس، مهمان برنامههای مختلف میشد و حالا در این تجربه مستقل و با توجه به اعتماد تهیهکننده و عوامل ساخت برنامه به او، بحق قسمت به قسمت بهتر شده و نقصهای جزئی و احتمالیاش را کمتر کرده است. برمایی شنوندهای خوب برای شنیدن حرفهای مهمانان است و کمحرف بودن او در این برنامه از دیگر حسنهای ایشان است.