به‌هم ریختگی شاخصه لیگ فوتبال ماست!

سرویس ورزشی جوان آنلاین: فصل نوزدهم لیگ برتر فوتبال کشورمان با همه فراز و نشیب‌هایش سرانجام هفته گذشته به پایان رسید. اینکه فوتبال ایران سال‌هاست لقب حرفه‌ای را یدک می‌کشد، اما عملاً اثری از حرفه‌ای‌گری در هیچ یک از ارکان آن دیده نمی‌شود، مدیریت ضعیف فوتبال، دولتی بودن باشگاه‌ها، مشکلات اقتصادی، قرارداد‌های مشکل‌دار، بازیکنان و مربیان متوقع، کیفیت پایین بازی‌ها و... تنها بخشی از حواشی مستطیل سبزمان است. متأسفانه پس از همه‌گیری ویروس کرونا یک چالش دیگر نیز به چالش‌های قبلی فوتبال ایران اضافه شد و تعطیلی چهار ماهه مسابقات در حالی به پایان رسید که باشگاه‌ها و مسئولان سازمان لیگ و فدراسیون بر سر شروع یا مختومه شدن رقابت‌ها بار‌ها به جان هم افتادند و بیانیه صادر کردند. سردرگمی در نحوه اجرای پروتکل‌های بهداشتی و عدم رعایت ضوابط اعلام شده یک بار دیگر سوءمدیریت و بی در و پیکر بودن این رشته را ثابت کرد؛ ضمن اینکه هنوز تکلیف تیم‌ها برای فصل آینده مشخص نیست و باید منتظر تصمیم مسئولان برای تعیین زمان شروع فصل جدید بود. جلال چراغپور کارشناس فوتبال در گفتگو با «جوان» شیوع کرونا را یکی از عوامل به‌هم‌ریختگی لیگ برتر خواند.

ارزیابی شما از این فصل از رقابت‌های لیگ برتر چیست؟

لیگ مجموعه‌ای از یکسری ویژگی‌هاست؛ اول از همه این رقابت‌ها باید در حضور تماشاگران باشد. تماشاگران مثل خون در رگ هستند و اگر نباشند لیگ نیمی از کیفیت خود را از دست می‌دهد. ویژگی دوم بازیکنان هستند و شرایط نباید طوری باشد که آن‌ها به بیماری فکر کنند. این مسئله باز هم از کیفیت بازی‌ها می‌کاهد. تمرینات هم در وهله بعد قرار دارد؛ تمرینات روتین و علمی لازمه فوتبال است. با ورود کرونا مربیان و بدنسازان با شرایط خاصی مواجه می‌شوند. ویژگی تعطیلات را نیز نباید فراموش کرد، چراکه فقط یک بار می‌توان تیم و بازیکنان را به اوج آمادگی جسمانی رساند. تعطیلی زیاد لیگ به کیفیت مسابقات ضربه می‌زند و نظم لیگ از دست همه درمی‌رود. در نتیجه سه نوع رقابت را می‌توانیم تعریف کنیم؛ بازی دوستانه یا تدارکاتی که بدون حضور تماشاگر برگزار و با شدت درگیری کم انجام می‌شود. نوع دوم بازی چالشی بود که هزار تماشاگر از صبح بیرون ورزشگاه بودند و حتی ناآماده‌ترین بازیکن با تمام قوا به میدان جنگ می‌رفتند. نوع سومی از بازی را بعد از کرونا دیدیم که نه دوستانه است و نه جنگ. اگر کرونا ادامه داشته باشد و بازی‌ها بدون حضور تماشاگر انجام شود باید تعریف جدیدی برای فوتبال در نظر بگیریم، مثل مسائل دیگر اجتماعی.

در کل لیگ امسال را نمی‌توان از بعد فنی بررسی کرد، چراکه داده‌هایمان کامل نیست. نمی‌دانم در باره تساوی ۳- ۳ پرسپولیس مقابل گل‌گهر چه بگویم. پرسپولیس در طول فصل چنین بازی را انجام نداده بود. دلیل کسب این نتیجه برای تیم قهرمان بی‌انگیزگی است؛ ضمن اینکه تماشاگری نیست که با آن‌ها رودربایستی داشته باشند. برای بررسی این فصل از لیگ برتر فوتبال باید بگوییم همه چیز لیگ جدید بود. تعویض‌ها پنج‌تایی شد و دو تعویض آن‌ها اجباری بود. در این شرایط کار برای مربی سخت می‌شود. در نتیجه نه بالای جدول را می‌توان تحلیل کرد نه پایین جدول را. نوسانات سپاهان، استعفا و جابه‌جایی مربیان و... قابل تحلیل نیستند. هیچ کس نمی‌داند جریان چیست. اجازه بدهید ببینیم تکلیف ما با کرونا چه می‌شود.

تیمی که به‌هم‌ریختگی کمتری داشته باشد موفق خواهد شد. در موج تغییر مربی، تیمی که بتواند فردی را به خدمت بگیرد که با حال و هوای تیم آشنا باشد موفق است، یحیی گل‌محمدی در پرسپولیس این شرایط را داشت. کالدرون بعد از آمدن، حرفه‌ای عمل کرد، تغییرات بسیار کمی در تیم برانکو به وجود آورد و حتی نوع بازی را هم تغییر نداد. گل‌محمدی بچه همین فوتبال خودمان است و با توجه به آشنایی که داشت او هم به همان مسیر ادامه داد. فقط گاهی اوقات یک مهره را جابه‌جا می‌کرد ولی شکل کار خیلی به هم نخورد و نوع بازی را دستکاری نکرد. علاوه بر این پرسپولیس بهتر از تیم‌های دیگر مسائل مالی را جمع کرد.

چنین مسائلی قطعاً در عملکرد تیم‌ها تأثیرگذار است. در طول فصل بار‌ها این خبر را شنیدیم که فلان تیم به خاطر پرداخت نکردن مطالبات تمرین نکرد یا بازیکنان به رغم حضور در زمین حاضر به تمرین نشدند. استقلال هم همین شرایط را داشت و این موارد باعث به هم ریختگی می‌شود. ضمن اینکه کسی برای گرفتن جای گل‌محمدی دندان تیز نکرده بود و حرفی از تغییر نشد. در صورتی که در تیم‌های دیگر دستیاران، مربی موقت شدند و بعد سرمربی بعدی آمد. به طور کل سال شلوغی بود و لیگ ما همه عوامل به‌هم‌ریختگی را داشت. رئیس فدراسیون رفت، سرمربی تیم ملی رفت، نیمکت تیم‌های باشگاهی تغییرات زیادی داشتند، کلی شکایت بین‌المللی به پرونده‌های قبلی اضافه شد، مربی شب هدایت یک تیم را داشت و فردا روی نیمکت دیگر نشست و...

در مجموعه داوری ما ضعیف شده‌ایم. دلیلش این است که داوران ما با روح فوتبال بیگانه هستند و جسم فوتبال را سوت می‌زنند. داوران ما بدون اینکه فوتبال بازی کنند داور می‌شوند. حتی دویدن برخی از آن‌ها حرفه‌ای نیست و ناشی‌گری از بدنشان می‌بارد. ضمن اینکه در زمین سرشان کلاه می‌رود و بازیکنانمان خیلی خوب به آن‌ها کلک می‌زنند. می‌توانم ادعا کنم که ۲۵ درصد سوت‌هایشان به دلیل حقه بازیکنان است. برخی بازیکنان پایشان را به پای دفاع گیر می‌دهند و داور خطای دفاع را می‌گیرد! در یک کلام می‌توانم بگویم که داورانمان مورد حقه قرار می‌گیرند.

به عقیده من کل فوتبال ایران را باید در دریای خزر بشوییم تا پاک شود. فوتبال ما رو به پایین حرکت می‌کند. سال‌هاست این شرایط را داشته‌ایم و کرونا هم مزید بر علت شده است. بالاخره محدودیت‌هایی ایجاد کرده است. فوتبال جهان نیز با همین مشکل روبه‌رو هستند و شاید سه ماه مسابقات را بدون تماشاگر برگزار کنند، ولی هزینه‌هایشان چه می‌شود؟ آن‌ها که مثل ما بودجه دولتی ندارند و اینگونه نیست که پول نفت را به فوتبالیست‌ها بدهند تا مردم سرگرم باشند. آن‌ها مجبورند هزینه‌هایشان را از فوتبال تأمین کنند. منتها فوتبال ایران دولتی است و درآمدی ندارد. به همین دلیل همه تیم‌ها یا نفتی می‌شوند، یا صنعتی یا معدنی.