با پیروزی آرژانتین و فرانسه بر رقبای خود یعنی کرواسی و مراکش در مرحله‌ی نیمه‌نهایی، نمایندگان اروپا و آفریقا برای کسب مقام سوم به جدال با یکدیگر پرداختند. حاصل ۹۰ دقیقه تلاش دو تیم با برتری ۲ بر ۱ کرواسی پایان یافت و این تیم همچون جام‌جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، به مقام سومی دست یافت. مراکش که تا پیش از این به یک چنین موقعیتی دست نیافته بود توانست با تاریخسازی تا این مرحله از تورنمنت را تجربه کند. امّا راز موفقیت شیرهای اطلس در جام ۲۰۲۲ چه بود؟
عموم شاگردان ولید الرکراکی در تیم‌های بزرگ اروپایی توپ می‌زدند و مانند حکیم زیاش و اشرف حکیمی تاثیر زیادی در تیم‌های باشگاهی‌شان داشتند؛ مضاف بر این مسئله، قاطبه‌ی مراکشی‌ها در اروپا بزرگ شده و رشد یافته‌اند و به همین خاطر ذهن‌شان انطباق بیشتری با فضای فوتبال اروپا پیدا کرده است تا موطن اصلی خویش. حضور در لیگ‌های معتبری همچون جزیره، لالیگا، لوشامپیونه و… از آن‌ها بازیکنان حرفه‌ای‌تری در نسبت با دیگر کشورهای عربی ساخته است. در مقابل اگرچه بازیکنان کرواسی تجربه‌ی بیشتری در عرصه‌ی بین‌المللی و باشگاهی کسب کرده‌اند و مهره‌‌هایی نظیر ایوان پریشیچ و لوکا مودریچ بازیکنان کارگشا و بسیار مطرحی به‌نظر می‌رسند، امّا هر وقت که در تورنمنت‌های ملّی به جایگاه خوبی دست می‌یابند شگفتی دیگران را نسبت به خویش برمی‌انگیزانند. ضعف لیگ کرواسی در نسبت با لیگ‌های ممتاز اروپایی سبب شده که بازیکنان بااستعداد کروات با دریافت مبلغ معقولی راهی تیم‌های بزرگ شوند و همیشه در بهترین فرم خود به تیم ملّی‌شان کمک کنند. در هر صورت باز کم‌تر کسی فکرش را می‌کرد که این دو تیم به مرحله‌ی نیمه‌نهایی جام‌جهانی صعود کنند؛ اگر روی کاغذ تمام موفقیت‌های یک تیم را تنها به فاکتورهای فوتبالی معطوف کنیم نمی‌توانیم هیچ شانسی برای کرواسی و مخصوصاً مراکش قائل شویم پس چه می‌شود که تیم‌های نظیر برزیل و انگلیس به جمع چهار تیم نهایی اضافه نمی‌شوند و امثال کرواسی و مراکش جای ایشان را می‌گیرند؟
مهم‌ترین دلیل را شاید بتوان در انگیزه‌ی مضاعف جاری در اردوی این تیم‌ها در نسبت با سه‌شیرها و سلسائو جست‌وجو کرد. پیش از شروع جام کنجکاوی زیادی در رابطه با کروات‌ها و شیرهای اطلس وجود نداشت و همین مسئله علاوه‌بر آرامشی که در اردوی این دو تیم ایجاد می‌کرد باعث به وجود آمدن انگیزه‌ی زیادی در دل بازیکنان کرواسی و مراکش می‌شد. همانطور که پیش‌تر گفتیم فوتبال باشگاهی این دو کشور در مقایسه و مقابله با لیگ‌های درجه یک و ممتاز دنیا آنچنان شناخته شده نیست و بازیکنان برای خودشان هم که شده به آب و آتش می‌زنند تا کیفیت خویش را به مطلوب‌ترین شکل ممکن به اثبات برسانند. جام‌جهانی ظرف مطلوبی برای بروز شگفتی‌ست و هیچ تیمی تا پیش از خاتمه‌ی بازی از پیش باخته و سرافکنده نیست. هم مراکش و هم کرواسی با انگیزه‌ای مضاعف پا به میدان گذاشتند و با توجه به داشته‌های خود استراتژی مناسبی را در مواجهه با تیم‌های بزرگ ارائه دادند تا نتیجه را به سود خویش رقم بزنند.
بازی رده‌بندی هم جدال دو استراتژی بود که با چاشنی تجربه‌ی بیشتر به نفع مردان زلاتکو دالیچ پایان یافت. گواردیول به‌عنوان یک مدافع میانی بازی‌‌ساز و پیش‌تاخته با پاس‌هایی که عمق خط دفاعی مراکش را درگیر می‌کرد توانست به‌عنوان موتور محرکه‌ی کروات‌ها شب بسیار سختی را برای مردم مراکش رقم بزند. علاوه‌بر این‌ها هر وقت مراکشی‌ها پا به توب می‌شدند توسط شاگردان دالیچ به بهترین شکل ممکن در تله‌ی پرس این تیم قرار می‌گرفتند و در اکثر موارد توپ را لو می‌دادند. کروات‌ها در بازی مستقیم و توپ‌های بلند هم تبحر خاصی داشتند و از این طریق هم تیم مقابل را بشدت آزار دادند. هرچند یاران مراکش با مثلث آمراباط، حکیم زیاش و اشرف حکیمی در کارهای هجومی خوب عمل کردند و در جناح راست به بازی سرعت دادند ولی نتوانستند تاثیر زیادی در بازی ایجاد کنند و نتیجه را به سود خویش بازگردانند. قبل‌تر هم به این نکته اشاره داشته‌ایم که تیم الرکراکی از وجود یک تمام‌کننده‌ی قابل اتکا بی‌بهره است و همین مسئله موجبات توقف این تیم در برابر فرانسه را فراهم کرده است. عین همان اتفاق در این بازی هم رقم خورد و مانع از تاریخسازی مراکشی‌ها شد. فرصت‌طلبی کروات‌ها در برابر فرصت‌سوزی مراکشی‌ها این تیم را به مقام سوم جام‌جهانی ۲۰۲۲ رساند و نماینده‌ی مسلمانان را در مسیر شگفتی‌سازی خود متوقف کرد. برای بازیکنان مراکش این پایان راه نیست و آن‌ها با کاری که کردند صد در صد مورد توجه بهترین تیم‌های اروپایی قرار خواهند گرفت. جدال در ایستگاه سوم به نفع بالکان‌نشینان پایان یافت ولی این نقطه‌ی آغازی برای ستارگان هر دو تیم است.
