کمتر از چهار ماه تا آغاز المپیک باقیمانده و کاروان ورزشی ایران تاکنون ۳۱ سهمیه برای حضور در این آوردگاه به دست آورده است. طبق آنچه کمیته برگزاری بازی‌های المپیک به آن تأکید دارد، تقریباً به ازای حدود ۵۰ درصد از کل سهمیه‌هایی که ورزش هر کشور کسب کرده، مجوز برای اعزام همراه داده می‌شود. با این اوصاف مسئولان ورزش ایران فعلاً مجاز به معرفی حدود ۱۵ تا ۲۰ نفر – غیر از ورزشکاران - برای قرار گرفتن در ترکیب کاروان اعزامی هستند.
با توجه به پیش‌بینی مسئولان کمیته ملی المپیک مبنی بر کسب ۳۵ سهمیه و چند فرصت باقیمانده، چنانچه چند سهمیه دیگر هم به این تعداد اضافه شود در نهایت تعداد همراهان هم یک یا دو نفر اضافه خواهد شد. همانطور که عنوان شد بنا به تصمیم کمیته برگزاری مسابقات آقایان کت و شلوارپوش ورزش ایران و آن‌ها که چمدان‌هایشان همیشه برای سفر بسته است، زیاد نمی‌توانند امیدوار باشند که پاریس را ببینند، اما حتی در این شرایط هم باید نگران بود.
تجربه تمام اعزام‌های قبلی ثابت می‌کند آقایان برای سفر‌های بی‌خاصیت و بی‌بهره خود حاضرند حتی قید اعزام نفرات مهم را بزنند تا خودشان سفر خارجی را از دست ندهند. هنوز یادمان نرفته که در مسابقات المپیک قبلی یا حتی مسابقات آسیایی چگونه مربیان تخصصی برخی ورزشکاران اعزام نشدند، اما در عوض برخی آقایان بی‌خاصیت ورزش به اسم شرکت در جلسات و رایزنی برای پیشرفت ورزش فقط در سالن‌های مسابقات چرخ بی‌خود زدند یا در بازار‌ها مشغول خرید سوغات بودند. حالا هم این مسئله وجود دارد؛ کاروان ایران کوچک شده است. در المپیک قبلی ۶۸ سهمیه داشتیم و برای المپیک پاریس فعلاً ۳۱ سهمیه، اما سؤال اینجاست که آیا با وجود قوانین کمیته برگزاری تعداد همراهان کاروان ایران هم مثل تعداد ورزشکاران آن کم خواهد شد یا اینکه آقایان به بهانه‌های مختلف سر از پاریس درمی‌آورند و یک مسافرت خارجی دیگر هم با هزینه بیت‌المال به تعداد مسافرت‌های خارجی‌شان اضافه می‌کنند؟!
باید نگران بود، چون سابقه نشان داده جماعت کت و شلوارپوش ورزش ایران حاضرند حتی ورزشکار به مسابقات نرود، ولی آن‌ها باشند. به هر حال می‌خواهند برای آینده ورزش برنامه‌ریزی کنند. ثمره مسافرت‌های قبلی‌شان را امروز در ورزش کشور به‌وضوح می‌توان دید. حالا هم یک مسافرت دیگر در راه است و بسیاری از آقایان چمدان‌هایشان را بسته‌اند و آماده ایستاده‌اند. این جماعت مسافرت لازمند، پس باید نگران اعزام‌ها بود. نگران اینکه به راحتی آب خوردن زحمات یک ورزشکار در راه کسب سهمیه المپیک و رسیدن به بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان نادیده گرفته شود. حافظه تاریخی ما خاطرات خوبی را به یادمان نمی‌آورد، پس باید نگران بود.
گفته می‌شود هنوز اعضای کادر سرپرستی کاروان مشخص نشده‌اند، ولی مسئله اینجاست که کمیته ملی المپیک علاوه بر آنکه باید خود در این زمینه مراقب اعزام‌هایش باشد، باید نیم‌نگاهی جدی هم به فدراسیون‌ها داشته باشد تا نکند حقی از ورزشکاری در اعزام به المپیک ضایع شود. یادمان باشد که المپیک جای ورزشکاران است برای افتخار‌آفرینی، نه برخی که فقط بروند و با پول بیت‌المال گردش کنند و هیچ سودی هم برای ورزش کشور نداشته باشند. امیدواریم کاروان ایران با حداقل همراهان اعزامی در پاریس حاضر شود تا فرصت مدال آوری و افتخار‌آفرینی بیشتر نصیب ورزشکارانمان شود.
