چرا فرصتي كه به «جينگو» دادند به «پاپ» ندادند؟

جشنواره فيلم فجر امسال پر از اسم هاي بزرگ بود. كساني كه مدت ها از جشنواره دور بودند و فيلم نمي ساختند براي امسال فيلم آورده بودند. اسم هايي كه هر كدام بخشي از تاريخ سينماي ايران را به خود اختصاص داده و بعضي از فيلم هايشان جريان سينماي ايران را تغيير داده بود. شايد همين تراكم بالاي اسم ها بود كه تعداد زياد فيلم هاي پذيرفته شده در جشنواره را معقول به نظر مي رساند و در آن شلوغي كمتر كسي سراغ از فيلم هايي مي گرفت كه پشت درهاي فجر مانده بودند.

يكي از كساني كه فيلمش از سوي هيات انتخاب رد شد، احسان عبدي پور بود. كارگردان جواني كه با اولين فيلمش، «تنهاي تنهاي تنها» حسابي سر و صدا به راه انداخته بود. عبدي پور با «تنهاي تنهاي تنها» در جشنواره سي و يكم حاضر شده بود و در شرايطي كه كمتر كسي فكر مي كرد اين فيلم ديده شود، پايان فيلم همراه با تشويق هاي ممتد حضار گرديد و مهر تائيدي بر ساخت يك فيلم خوب شد. عبدي پور با همين فيلم در جشنواره كودك اصفهان نيز درخشيد و اكثر جوايز مهم آن جشنواره را به خود اختصاص داد. اين كارگردان بوشهري در شرايطي كه فيلمش با استقبال خوبي در جشنواره كودك روبرو شده بود، در حال ساخت فيلم جديدش بود. فيلم «پاپ» كه باز هم قصه اش در جنوب كشور و در استان بوشهر مي گذشت.

يك كارگردان خارج از دايره پايتخت نشين ها با فيلمي كه در آن بازيگران شناخته شده تهراني ديده نمي شدند. موضوع فيلم نيز مانند « تنهاي تنهاي تنها» يك غافلگيري بود؛ نشانه اي از نبوغ عبدي پور در نويسندگي كه فيلمنامه هر دو فيلمش را خودش نوشته بود. نسخه اي از «پاپ» به دبير خانه جشنواره سي و دوم فيلم فجر ارسال شد و با سابقه خوبي كه عبدي پور در اولين فيلمش داشت، اميد آن مي رفت كه اين فرصت به او داده شود تا فيلمش را در رقابت با كارگردان هاي بزرگ سينما به رقابت بگذارد و اين جشنواره محك جدي براي سنجش ميزان توانايي كارگردانان جوان در مقابل اساتيد سينماي ايران باشد. اما در كمال ناباوري «پاپ» را به جشنواره راه ندادند. همان طور كه فيلم «شيار 143» نيز به جشنواره راه نداده شد.

اما حداقل «شيار143» از اين شانس برخوردار بود كه بتواند با حمايت هاي بيروني، خود را به جشنواره برساند و در نهايت هم با سميرغ هايي كه به دست آورد، مشخص شد هيات انتخاب در رد كردن «شيار143» اشتباه بزرگي كرده است. اما «پاپ» بيرون از جشنواره ماند و در زماني كه اسم هاي بزرگ با فيلم هاي ضعيف اعتبار خود و جشنواره را به طور هم زمان كاهش دادند. كارگردان جواني مانند عبدي پور، بدون آن كه فيلمش ديده شود ، تنها تماشاچي تراژدي جشنواره سي و دوم بود. آيا هيات انتخاب نمي توانست در ميان حدود 50 فيلمي كه در جشنواره اكران شده بود جايي هم براي «پاپ» داشته باشد؟ حتي امسال با وجود ايجاد بخش «نوعي نگاه» كه در آن آثاري چون «ماهي و گربه» و «جينگو» اكران شد و تماشاگران خاص خود را داشت فرصتي به عبدي پور و فيلمش داده نشد.

يعني تماشاي فيلم عبدي پور كه حداقل باسابقه خوبي در دوره قبلي پا در ميدان فجر سي و دوم گذاشته بود نمي توانست پشتوانه‌اي براي ديده شدن فيلمش باشد؟ متاسفانه رفتار هاي گزينشي كه در فجر شاهد آن بوديم و اعتبار بيش از حد به نام هايي كه نتوانستند از كارنامه خود دفاع كنند، كليت جشنواره بين المللي فيلم فجر را در سطح يك جشنواره متوسط رو به پايين، به نمايش گذاشت. آيا وقتي مهرجويي، كيميايي، بني اعتماد، پور احمد و بقيه نام هاي شناخته شده اكران فيلم هايشان با اعتراض تماشاگران پايان مي يافت، كسي به فكر كساني كه فجر تنهايشان گذاشته بود، بود؟!