خبرنگاری به مثابه «هنر خاص اجتماعی»

این خبرنگار است که با چراغ آگاهی و انصاف خود، کوره‌راه‌های نابلد را افق‌های روشن تبدیل می‌کند. اما به راستی، در عصری که تحولات خبری، به صورت نقطه‌به‌نقطه در تغییر است، آیا خبرنگاری، می‌تواند مطابق معیارهای سنتی تعریف شود؟! در دوره‌ای که قاطبه افراد جامعه، به نوعی «شهروندخبرنگار» محسوب می‌شوند، خبرنگار، باید همواره یک گام از شهر و شهروندان خود پیش باشد، نه این که دنباله‌روی موج‌های سطحی و عامه‌پسند باشد. این پیش‌رَوی، حاصل نخواهد شد مگر با تغییر نگرش به مباحث رسانه‌ای. حرفه خبرنگاری، تا وقتی یک پیشه و شغل باشد، تنها حامل یک سری فعالیت‌های کلیشه‌ای خواهد بود؛ اما وقتی این امر، به مثابه یک «هنر خاص اجتماعی» مطرح شود، هر کسی به خود اجازه ورود به حریم حساس و خطیر آن را نمی‌دهد؛ والبته، در عین حال تاکید داریم که این هنر اجتماعی، باید تامین‌کننده دغدغه‌های معیشتی خبرنگار نیز باشد؛ که این امر نیز نیازمند تقویت جایگاه اجتماعی خبرنگاری در بستر قوانین و مقررات اشتغال است.
حوزه مدیریت شهری، به واسطه ارتباط مستمر با شهروندان، بیش از هر حوزه دیگری در معرض ارزیابی‌های عمومی است. این امر، نه یک تهدید، بلکه فرصت ارزشمندی است که نقاط ضعف و قوت شهر را لحظه‌به‌لحظه در اختیار برنامه‌ریزان و مدیران شهر قرار می‌دهد. در چنین شرایطی، حضور خبرنگار متخصص، منصف و دلسوز، می‌تواند به ارزیابی‌های عمومی قوام و محتوا ببخشد. بدون این حضور مغتنم، نه نیاهای شهر به چشم می‌آید؛ نه ارزش اقدامات عمرانی و خدماتی و فرهنگی. 
با تحولات محتوایی که در سال‌های اخیر، در وظایف شهرداری‌ها به وقوع پیوسته، این نهاد مهم خدمتگزار، از کارکرد سنتی خود فاصله گرفته و وارد حوزه‌های جدی عمرانی، اجتماعی و فرهنگی شده است. به تبع همین تحولات، بخش‌های روابط‌عمومی، سعی کرده‌اند از تعریف رایج روابط‌عمومی خارج شده و بسترساز فعالیت‌های رسانه‌ای شهر باشد. به جرات می‌توان گفت ظرفیت‌های رسانه‌ای  شهرداری تبریز، پیشتاز این بسترسازی در کشور است. تحقق این ظرفیت‌ها تنها از عهده یک بخش واحد با عنوان روابط‌عمومی خارج است. این جامعه خبری و رسانه‌ای شهر تبریز است که با برخورداری از پیشکوستان سینه‌سوخته عرصه خبر و استعدادهای جوان و بانشاط، فضای خبری مدیریت شهری تبریز را به فضایی یکدل و صمیمی تبدیل کرده است. در این میان، اختلاف‌سلایق و نظرات، نه تنها این سرمایه فرهنگی را مخدوش نکرده، بلکه موجب شده مطالبات و نیازهای شهر، در یک محیط واقعی و بی‌تعارف، از سوی خبرنگاران، طرح، و توسط مدیران اجرایی شهر پیگیری شود.
17 مرداد، از غنی‌ترین عناوین تقویم ایرانی است که همزمان با سالگشت شهادت شهید صارمی، خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی به دست کوردلان طالبان، به عنوان «روز خبرنگار» مزین شده است. خوشبختانه در سال‌های اخیر، این روز ارزشمند، در مناسبات ملی و بین‌المللی، به نیکی گرامی‌داشته شده و علاوه‌بر تقدیر از نقش خبرنگاران، به فرصت مهمی برای طرح دغدغه‌های صنفی این قشر فاخر، تبدیل شده است. 
لازم می‌دانم در چنین روز مهمی، یاد و خاطره تمام خبرنگارانی را که پس از عمری مجاهدت خبر و رسانه‌ای، روی در نقاب خاک کشیده‌اند، گرامی بدارم. به خصوص مرحوم «مرتضی اعلمی» عزیز که تا سال پیش، حضورش مایه دلگرمی و مودت محافل خبری بود. همچنین زنده‌یاد «کریم شفایی» که در وادی مطبوعات، معلم علم و اخلاقم بوده‌اند و آموزه‌های‌شان پس از سال‌های سال، هنوز هم برایم خاطرانگیز و مغتنم است. باشد که امانتدار راستین بزرگانی باشیم که حروف خبر را با خون جگر بر صفحه دل و جان جاودانه می‌کرد و فقدان‌شان، به این زودی‌ها در باور نخواهد گنجید.  
روز خبرنگار را به تک‌تک خبرنگاران تبریک گفته و از خداوند مهربان، بهترین‌ها را برای تک‌تک‌شان آرزومندم.

.................