جوان آنلاین: محمد ایمانی در کانال تلگرامی خود نوشت: اولین بار نیست که سامانه سوخت کشور، هدف حمله و خرابکاری قرار می‌گیرد. دو سال قبل هم (۴ آبان ۱۴۰۲) خرابکاری مشابهی رخ داد. رسانه‌های صهیونیستی، خرابکاری اخیر را به گروهی مجعول به نام «گنجشک درنده» نسبت داده‌اند، اگرچه به نظر می‌رسد عنوان گنجشک دریده، با عنایت به حال و روز رژیم صهیونیستی و مزدورانش، مناسب‌تر است.
تفاوت دو مقطع در این است که امروز، رژیم‌صهیونیستی و امریکا زیر ضرب نیرو‌های مقاومت در منطقه هستند و اسرائیل بدترین دوره در طول ۷۵ سال اشغالگری را سپری می‌کند.
در کنار خسارات سنگین عملیات طوفان‌الاقصی برای صهیونیست‌ها، مقاومت یمن، کشتی‌های منسوب به رژیم‌صهیونیستی را هدف می‌گیرد یا توقیف می‌کند و به همین علت، بندر راهبردی و حیاتی ایلات در جنوب سرزمین‌های اشغالی، تعطیل شده است. خسارات صهیونیست‌ها در جنگ ۷۳ روزه، ۵۰ میلیارد دلار برآورد شده و این، علاوه بر نابودی بازدارندگی نظامی، رویدادی کمرشکن برای اسرائیل است که قطعاً با اختلال چندساعته در سامانه سوخت ایران، نه جبران می‌شود و نه حتی اندکی از درد بسیار آن می‌کاهد. دشمنان ملت‌های منطقه، قبلاً ۱۰۰ ضربه می‌زدند و حتی یک ضربه نمی‌خوردند، اما حالا آن نامعادله دگرگون شده و در کنار شرارت‌هایی که عادت دائمی‌شان است، متحمل ضربات طاقت‌فرسا شده‌اند. شرارت و دشمنی، ذات رژیم‌صهیونیستی و امریکاست. در برابر چنین دشمنانی نمی‌شود غفلت پیشه کرد. در موضوع منشأ حمله باید هر دو احتمال خارجی و داخلی (نفوذ) را مدنظر قرارداد. دو سال قبل در پی خرابکاری علیه شبکه سوخت، تحلیلی با عنوان «سایبر زیستی و نا هوشمندی؟!» در همین کانال منتشر کردیم که بازخوانی آن ضرورت دارد:
برخی تحلیلگران درباره خرابکاری در سامانه هوشمند سوخت گفتند تا شبکه ملی اطلاعات امن و به‌روز نداشته باشیم، امکان اثرگذاری این قبیل حملات بالا خواهد بود. برخی دیگر پاسخ دادند، چون سامانه، آفلاین بوده ربطی به شبکه‌های خارجی ندارد و نباید از ماجرای خرابکاری، ضرورت کاهش وابستگی به شبکه‌های عاریتی را استخراج و بر شبکه ملی اطلاعات تأکید کرد. درباره منشأ خارجی یا داخلی این اتفاق هم - که از سوی دبیر شورای عالی فضای مجازی، به «حمله سایبری از سوی یک کشور خارجی» تعبیر شد- مجادلاتی پدید آمد. لابه‌لای بحث‌ها معلوم شد درباره مسئول امنیت سامانه هم اختلاف‌نظر‌هایی وجود دارد!
اولاً اغلب ما حاضر نیستیم اطلاعات مهم و اسرارمان را به غیر - چه رسد بیگانه متخاصم- بسپاریم. اگر کسی سفره دلش را پیش هر کس و ناکس باز کند یا اسرارش را روی دایره بریزد، رفتارش حمل بر نقصان عقل می‌شود؛ چه رسد به این‌که بخواهیم بساط اطلاعات و ارتباطات ملی را سر سفره بیگانگان پهن کنیم.
ثانیاً مصداق شبکه ملی اطلاعات، این نیست که یک سامانه مثلاً هوشمند را سال‌ها به‌روزرسانی نکنیم! از مقتضیات شبکه اطلاعات هوشمند و تراز، روزآمدسازی و به‌روزرسانی در جهت صیانت دائم آن است. به استناد خلل‌ها و نواقص شبکه به‌روز نشده، نمی‌توان گفت که شبکه‌های ملی هم مثل شبکه‌های خارجی آسیب‌پذیرند، بنابراین ترجیحی وجود ندارد. تفاوت در این است که خلل‌های شبکه ملی را می‌توان شناسایی و برطرف کرد، اما در قبال میزبان بیگانه، هیچ اختیار و امنیتی وجود ندارد. خرابکاری مذکور با وجود انگیزه خبیثانه مهاجمان، این حسن را دارد که ما را متوجه کمین بدخواهان در قبال فضا‌های به‌ظاهر امن می‌کند.
اما درباره منشأ حملات سایبری از این دست، الزامی ندارد که دشمن رأساً از مبدأ واشنگتن و لندن و تل‌آویو اقدام کند. به عنوان مثال، یاهونیوز شهریور ۱۳۹۸ درباره حمله سایبری سیا و موساد به تأسیسات نطنز در سال ۱۳۸۹ نوشت: «ویروس استاکس‌نت، به منظور خرابکاری در برنامه هسته‌ای ایران راه‌اندازی شد و به‌طور مؤثر، آغازگر جنگ سایبری و دیجیتالی در قرن ۲۱ بود. شخصی که این بدافزار را به تأسیسات نطنز انتقال داد، از سوی سیا و موساد اجیر شده بود. یک مهندس استخدام شده از سوی سرویس جاسوسی هلند به امریکایی‌ها گفت کد‌های هدف موردنظر را به سیستم‌های سایت نطنز از طریق یک فلش USB منتقل کنند. سیا و موساد از طریق این مهندس مکانیک شاغل در نطنز، سلاح دیجیتالی را به داخل منتقل کردند. اطلاعاتی که او فراهم کرد، به مهاجمان کمک کرد بدافزار خود را روزآمد کنند و دقت لازم را برای انجام حمله بالا ببرند. امریکا و اسرائیل در این عملیات از کمک هلند و آلمان و فرانسه و انگلیس برخوردار بودند.»
