جوان آنلاین: علی رضا کمیلی، عضو اتحادیه بین المللی امت واحده، محقق فلسفه اسلامی در مطلبی در کانال تلگرامی خود نوشت:
یادم هست وقتی ده سال قبل با تیم اخوت به روستا‌های زابل رفته بودیم برخلاف سایر گروه‌های تبلیغی که صرفا مراسم مذهبی را برگزار میکنند، بنا بود بچه‌ها با مردم و نخبگان بنشینند و مشکلات منطقه را استخراج کنند.
مردم از برخی طلاب که منبر می‌رفتند می‌پرسیدند که آیا برای این مشکلات ما هم کاری خواهید کرد؟ کار رفقای ما البته نه فقط مطالبه از مسوولان منطقه که به ساخت دو مستند «ماهی‌ها در سکوت می‌میرند» و «.. نمی‌میرند» و پخش در سطح ملی منجر شد و به آن مشکلات ضریب خیلی خوبی داد. در حوزه «بلوچستان» هم همین شد.
اما بسیاری از گروه‌های جهادی و مردمی بدون آنکه بدانند «سکولار» شده اند چرا که اندیشه سیاست گریزی به اسم رویکرد اجتماعی به یک گفتمان مسموم در میان ما بدل شده که میگوید برویم به حل مسأله یا معلول بپردازیم بدون آنکه بخواهد به علت‌ها فکر کند که یکی از آن‌ها عملکرد مسوولان یا سیاست‌های اعمال شده در آن نقاط است!
گا‌ها این سکولاریزم ریشه در ترس از عواقب هم دارد. یعنی برخی جهادیون از اینکه انتقادشان منجر به سنگ اندازی دستگاه‌ها در کار مردم بشود سکوت میکنند والا منفعت شخصی در این اقدامات مخلصانه ندارند.
وقتی مردم می‌بینند شما که اینطور صادقانه میان آن‌ها هستی در پاسخ به حجم بالای مشکلات آن‌ها بی تفاوت هستی یا درباره مسایل دیگری که در آن مناطق رخ میدهد سکوت می‌کنی طبعا اعتماد به شما بعنوان کنشگر سیاسی می‌شکند و مردم شما را بعنوان فردی خیر و خوب که نقش اندکی در مسایل آنان بازی می‌کند می‌شناسند که نهایتا نوعی ناامیدی را بازتولید می‌نماید!
این مسأله درباره فعالان تربیتی هم جاری است. کلا کنش‌گرانی که رویکرد محافظه کارانه دارند و به موضوعات مرتبط با حاکمیت وارد نمی‌شوند کم کم در ذهن مردم بعنوان افراد اثربخش می‌شکنند هر چند احترام و شأن خود را حفظ کنند.
مهمتر اینکه خودشان هم در حل مسایل مردم به نوعی دل خوش کردن مبتلا هستند و با وجود مشاهده ریشه‌ها و علت‌ها براحتی از کنار آن‌ها عبور میکنند! باید از این پدیده فراگیر میان حزب الله ترسید؟!
