دماوند این کوه سپید که نماد ابهت و اکو سیستم زیستی کشور است، امروز به محل تاخت‌و‌تاز تخریب‌کنندگان محیط‌زیست تبدیل شده است. در دامنه شمال شرقی و در نزدیکی روستای ملار، حفره‌ای به ارتفاع ۱۵۰ متر کنده شده تا خاکش که به لطف گدازه‌های آتشفشانی دماوند، پوکه معدنی باکیفیتی است سقف خانه‌ها را بپوشاند. سودی کلان که فقط به جیب معدن‌داران می‌رود و زیانش را بقیه مردم باید بدهند. یکی از مشکلات اساسی کوه دماوند، همان مشکل همیشگی ما یعنی نبود مدیریت یکپارچه است. بخشی از مشکلات دماوند مربوط به منابع طبیعی و بخشی دیگر در حوزه محیط‌زیست و حتی میراث فرهنگی است. علاوه بر این در ارتفاعات پایین دماوند که جامعه محلی سکونت دارند، بخشداری‌ها و شهرداری‌ها نیز در مدیریت دخیل هستند. این عوامل سبب می‌شود که در اداره این منطقه مجموعه عوامل زیادی که با یکدیگر هماهنگی ندارند، وجود داشته باشند. دماوند به لحاظ اینکه در نزدیکی پایتخت قرار دارد، یکی از ریه‌های تنفسی تهران است و دو اثر طبیعی ملی یعنی دریاچه تار و غاررودافشان را هم دارد. ضمن اینکه ۹۸هزار هکتار منطقه شکار ممنوع که جهت صیانت از اکوسیستم شهرستان تحت مدیریت سازمان محیط‌زیست است. متأسفانه سازمان حفاظت محیط‌زیست حدود یک دهه قبل ارتفاع ۴ هزار و ۲۰۰ متر تا قله را منطقه حفاظت شده در دماوند اعلام کرد. منطقه‌ای که به عنوان منطقه حفاظت اعلام شده، بخش مرده دماوند است و نیاز کمتری به حفاظت نسبت به ارتفاعات پایین‌تر آن دارد. به این دلیل که زمین‌خواری، ویلاسازی، معدن‌کاوی، چرای بیش از حد دام و انواع دیگر آسیب‌های زیست‌محیطی در ارتفاع زیر ۳ هزار و ۸۰۰ متر رخ می‌دهد که متأسفانه در محدوده منطقه حفاظت شده نیست. وجود طبیعت بکر دماوند با توجه به واقع شدن در نزدیکی پایتخت دچار چالش‌هایی که از پایتخت ارث برده است. در شهرستان به لحاظ بهره‌برداری از معادن، تخریب زیستگاه‌ها را در حد غیرقابل قبول داشته‌ایم و در حال تحمل هستیم، این اقدامات قطعاً تبعات منفی دارد و وجود ریزگرد‌ها در آینده یکی از تبعات این اقدام است. دماوند یک قطب کشاورزی و گردشگری است، اگر از آن صیانت نشود، در آینده دچار مشکل خواهیم شد. در واقع ضروری است که ارتفاع منطقه حفاظت شده تغییر پیدا کند و از ارتفاع حدود ۲ هزار و ۵۰۰ متری به بالا به منطقه حفاظت‌شده تبدیل شود؛ چراکه آسیب‌های دماوند به این محدوده مربوط است. بیشتر معادن در ارتفاع ۲ هزار و ۵۰۰ متری وجود دارد که بخشی از این معادن با تلاش انجمن دوستداران دماوند کوه و همراهی برخی مراکز دولتی به صورت موقت تعطیل شده‌اند، ولی جواز آن‌ها هنوز باطل نشده است و این پتانسیل وجود دارد که دوباره از آن‌ها بهره‌برداری شود. بنابراین لازم است که ارزش داشته‌هایمان را بدانیم. ارزش اقتصادی محیط‌زیست را باید حفظ کنیم. برای مثال دریاچه ارومیه را به بهای بالایی از دست دادیم و الان چقدر باید هزینه کنیم تا دوباره احیا شود. اکو سیستم محیط‌زیست و ارزش اقتصادی آن را باید لحاظ کرد. نباید میلیارد‌ها تومان ارزش طبیعت را از دست بدهیم به این بهانه که چند ۱۰۰ هزار تومان برداشت کنیم.
